#50 (1017) 19.12.2013 – 25.12.2013
Եւ այսպես, Ռուսաստանի հզորացման պարագայում Հայաստանին կարող է մտահոգել միայն մի հարց. եթե Ադրբեջանն ապագայում նույնպես անդամակցի Մաքսային միությանը կամ Եվրասիական միությանը, և եթե Թուրքիան անվտանգության հարցերում դառնա Ռուսաստանի հիմնական գործընկերներից մեկը, արդյո՞ք այս կամ այն մոտավորությամբ չի կրկնվի 1921 թվականի իրավիճակը, երբ Ստալինի միանձնյա որոշմամբ Արցախը հայտնվեց Ադրբեջանի կազմում: Հարկ է նկատել, որ հատկապես ՌԴ նախագահ Վ.Պուտինի Հայաստան կատարած այցից հետո հայ հասարակության մեջ և ԶԼՄ-ներում սկսեցին հնչել մտահոգություններ` կապված Արցախյան հիմնախնդրի վրա ռուս-թուրքական հարաբերությունների հնարավոր բացասական ազդեցության հետ:
Ժնևում Իրանի միջուկային ծրագրերի շուրջ Թեհրանի և «վեցնյակի» միջև վերջերս ձեռքբերված նախնական համաձայնությունը Մերձավոր Արևելքում նոր իրավիճակ է ստեղծում. եթե Թուրքիան իշխող իսլամամետ «Արդարություն և զարգացում» կուսակցության քաղաքականության պատճառով մղվում է առավել բարդ միջազգային հարաբերությունների տիրույթ, ապա Իրանը ձեռք է բերում Արևմուտքի համար նոր դերեկատարություն և հանդես գալիս ոչ թե որպես թիրախ, այլ արդեն որպես բանակցային կողմ: Նման իրավիճակի մասին են փաստում նաև Թուրքիայի արտգործնախարարի երևանյան հայտարարությունները:
Երկու միջուկային գերտերությունների` Հնդկաստանի և Պակիստանի միջև կրկին պատերազմի պատճառ կարող է դառնալ Քաշմիրը` լեռնոտ մի երկրամաս, որը կես դարից ավելի փաստացի կռվախնձոր է ոչ միայն Նյու Դելիի և Իսլամաբադի, այլ նաև Նյու Դելիի և Պեկինի միջև, որտեղ հատվում են ոչ միայն տարածաշրջանային, այլեւ ՆԱՏՕ-ի ու նույնիսկ ՀԱՊԿ-ի անդամ երկրների շահերը:
Միջազգային հարցերով ռուսական խորհուրդը (որի ղեկավարը ՌԴ նախկին արտգործնախարար Իգոր Իվանովն է) այս տարվա հոկտեմբերի 22-ին հրապարակեց իր փորձագետ Վալերի Ալեքսեևի «Հնարավո՞ր է պատերազմ Ամերիկայի դեմ» վերլուծությունը: Հեղինակն արձանագրում է, որ վերջին 20 տարիներին հակասություններն ԱՄՆ-ի և Ռուսաստանի միջև ավելանում են:
