Գեներալ-մայոր Արթուր Սիմոնյանի հրամանատարությամբ գործող խաղաղապահ բրիգադում ենք: Բարձրաձայնում ենք մեր մտադրությունը՝ զրուցել ծառայության ընթացքում աչքի ընկած խաղաղապահների հետ: Հրամանատարն ասում է՝ բարեխիղճ ու պարտաճանաչ զինծառայողները շատ են, բայց առանձնացնում է Ավագ Քուրդյանին, որ 2011 թ.-ից ծառայում է հրաձգային գումարտակում եւ արդեն հասցրել է կատարել խաղաղապահի իր պարտականությունները. 2013 թ. զորախմբի կազմում ապահովել է Աֆղանստանի Կունդուզ քաղաքի օդանավակայանի անվտանգությունը: Արթուր Սիմոնյանը նրան բնորոշում է որպես ինքնավստահ, համարձակ, ուժեղ եւ հանգիստ բնավորության տեր անձի: Քիչ անց ծանոթանում ենք հրաձիգի հետ: Մոտենում է անշտապ, բայց հավասար եւ հաստատուն քայլերով, ասես՝ ծանր ու թեթեւ անելով իր ասելիքը:

Թուրք մտավորականության մեջ կա մի շերտ, որը հասկանում է՝ Թուրքիան այլևս չի կարող տանել թշնամանքի ու ատելության այս բեռը։ Հասկանում է, որ Թուրքիան չի կարող առաջ շարժվել, երբ թշնամական հարաբերություններ ունի հարևան գրեթե բոլոր պետությունների հետ։ Մեր իրավաբանական խմբում ընդգրկված են բազմաթիվ թուրք հայտնի փաստաբաններ, որոնք պատրաստակամ են թուրքական դատարանում պաշտպանելու արևմտահայոց ժառանգների պահանջատիրությունը։ Կան թուրք գրողներ, հրապարակախոսներ, որոնք բանտում տարիներ են անցկացրել Հայոց ցեղասպանության մասին խոսելու կամ հայաշահ այլ հրապարակումների համար։
Սերունդներին տրվող ամենավատ ժառանգությունը թշնամությունն է՝ այսպես է ասում Ղուրանը։ Մենք պիտի կարողանանք հարթել մեր պատմական խնդիրները և շարժվել առաջ։ Մերժողականությունը մեզ տանելու է փակուղի, դա ճանապարհ է դեպի ոչ մի տեղ։

Նախանշելով հաջորդ տարվա՝ Ցեղասպանության հարյուրամյակի ոգեկոչման միջոցառումները, հունվարի 29-ին Հայոց ցեղասպանության հարցն առաջին անգամ քննարկվեց ՄԱԿ-ի Անվտանգության խորհրդում:
Միավորված ազգերի կազմակերպությունում Հայաստանի մշտական ներկայացուցիչ, դեսպան Կարեն Նազարյանը ելույթ ունենալով Անվտանգության խորհրդի նստաշրջանի` «Պատերազմը եւ նրա դասերը. մնայուն խաղաղության որոնումը» խորագրով քննարկմանը, Թուրքիայի մասին իր խոսքն սկսեց նրբորեն ակնարկելով ՄԱԿ-ի խաղաղարար առաքելությունը. «Ավելի խորացնել հաշտեցումը ժողովուրդների միջև` ընդհանուր պատմության և տագնապալի անցյալի հիշողության հիման վրա:

Բանաստեղծ Վարդգես Խանոյանի ստեղծագործությունները նրա ապրած կյանքի արտացոլանքն են։ Ծնվել է Վայոց ձորի մարզի Շատին գյուղում։ Հեղինակ է «Հրաշալի քաղաքացին», «Արևի ձայն», «Քաջերը մահ չունեն» ժողովածուների։ Չորրորդ ժողովածուն, որը կոչվում է «Թախծի ծառ», շարունակում-լրացնում է ծննդավայրի, Վայոց ձորի հեքիաթային բնաշխարհի գույները։ Նրա բանաստեղծություններում մերթ երազային երփներանգ ծաղիկներով դաշտ ու սարեր են, մերթ՝ քարափ ու անդնդախոր ձորեր, վիհ ու քերծ, որոնց շուրթերին բուսած ծաղիկների թերթիկները թրթռում են հայրենի բնաշխարհի լույսերով ու գույներով։ Այդ գույներից, այդ լույսերից է հունցվում հայրենիքի պատկերը, հայրենիքի զգացողությունը:

Դիլմանի ճակատամարտը Առաջին համաշխարհային պատերազմի թերևս ամենից քիչ լուսաբանված էջերից է: Այս ճակատամարտում ռուսական զորքերը հայազգի գեներալ Թովմաս Նազարբեկյանի զորավարական տաղանդի և հայկական 1-ին կամավորական խմբերի հրամանատար, հայ ազատագրական շարժման ականավոր գործիչ Անդրանիկի օժանդակությամբ ջախջախիչ պարտության են մատնում թուրքական զորքերին: Անօրինակ քաջության համար սպարապետ Թ. Նազարբեկյանն արժանանում է ռուսական Սուրբ Գեորգիի IV աստիճանի և ֆրանսիական «Մարտական խաչ» շքանշանների: Այս հաղթական ճակատամարտով փաստորեն վիժեցվում է թուրքական զորքերի լայնածավալ ծրագիրը` գրավելով Դիլման (քաղաք հյուսիսային Պարսկաստանում)՝ շարժվել Ջուլֆա, ապա՝ Նախիջևան, հետո ներխուժել Զանգեզուր, Ղարաբաղ…

Վալերի Չիթչյանը փայլուն հետք թողեց Հայաստանի զինված ուժերի ստեղծման գործում: Մարտական ընկերների հիշողության մեջ` շարքային զինվորից մինչեւ գեներալ, նա մնացել է որպես տաղանդավոր կադրային սպա: Սպայի տաղանդն իր մեջ ամփոփում է մասնագիտական կրթություն, պրոֆեսիոնալիզմ, ինքնակատարելագործման ձգտում, նոր գիտելիքների ձեռքբերում, մարդկանց հետ աշխատելու կարողություն եւ, ի վերջո, արգասավորություն` իբրեւ արդյունք այս ամենի:
Անհրաժեշտ է, որ վերոհիշյալ հատկությունները զարգացնեն մեր կուրսանտներն ու սպաները, իսկ դրան կնպաստի թեկուզ այն, որ նրանք դաստիարակվեն Վալերիի կերպարի հերոսական օրինակով:

-Ընկե՛ր մայոր, ճի՞շտ է, որ պսկովցիները հայտնի են իրենց ֆիզիկական ուժով,-հարցրեց Աբոն:
-Ճի՛շտ է, դարբնությունը այստեղ տարածված է եղել: Դարեր շարունակ Ռուսաստանում ամենալավ ամրանները, շղթաները, ծխնիները, դռների բռնակները և էլի շատ ու շատ բաներ Պսկովում են պատրաստել: Արհեստագործական այդ առարկաներն օգտագործվել են կենցաղում, տներ կառուցելիս…
Մինչ պատվիրված ուտեստները կմատուցեին, մայոր Ֆյոդորովը սկսեց հետաքրքրվել մեր հետագա ծրագրերով: Իմանալով, որ սովորելու ցանկություն ունեմ, առաջարկեց մնալ ու սովորել Պսկովի մանկավարժական ինստիտուտում: Ասացի՝ լեզվական դժվարություններ կունենամ և հետո էլ ուզում եմ ոչ թե պարզապես դիպլոմ ունենալ, այլ նախընտրածս կրթությունն ստանալ հայկական բանասիրականում: