Բանակում ծառայող կանանց թիվը մեծ է հատկապես ռազմաբժշկական ոլորտում: Նրանք իրենց մասնագիտական կարողությունները և կանացի քնքշանքն են ներդնում զինծառայողների առողջական խնդիրները լուծելու, հնարավորինս շուտ շարք վերադարձնելու կարևոր գործում: Այդ առաքելությունն արժանապատվորեն կատարող կանանցից մեկը Ստեփանակերտի զինվորական հոսպիտալի ակնաբույժ, կապիտան Գայանե Վարդանյանն է: Հոգատար ու բանիմաց երիտասարդ բժշկուհու մասին երախտիքի ջերմ խոսքեր ասողները շատ են: Սիրում և հավատում են, ահա՛ ամենամեծ գնահատականը:

Դժվար է զինվորի մայր լինելը, երբ ամեն օրդ դառնում է սպասում ու կարոտ… Եվ զարմանում ես, թե մինչ այդ բողոքում էիր ժամանակի խելահեղ վազքից, հիմա նույնիսկ ընդվզում ես՝ ինչ դանդաղ է առաջ գնում ժամանակը։ Մտքերիդ առանցքում ծառայող որդիդ է։ Ու զորամասից էլ թե զանգահարում է, ամեն նյարդով որսում ես նրա ձայնը, ձայնի յուրաքանչյուր ելևէջը, հնչերանգը՝ փորձելով հասկանալ՝ տխո՞ւր է, ուրա՞խ, մտահո՞գ, հանգի՞ստ… Ու հոգիդ բերկրանքով է լցվում, երբ հեռախոսի մյուս ծայրում հնչում է խրոխտ՝ «ամեն ինչ լավ է, մա՛մ ջան, չանհանգստանաս»։

Հայոց բանակի 22-րդ տարեդարձի եւ «Հայ զինվոր» պաշտոնաթերթի 1000-րդ համարի լույսընծայման առիթով ՀՀ պաշտպանության նախարարի հրամանով բանաստեղծ Ղուկաս Սիրունյանը պարգեւատրվել է «Գարեգին Նժդեհ» մեդալով: Այդ առթիվ տպագրում ենք բանաստեղծական շարք հեղինակի «Իմ թվերը» նոր ժողովածուից։

Մեր բանակը առաջ է գնում, եւ դա ինձ շատ է ուրախացնում։ Բանակի ղեկավարները հմուտ մարդիկ են, իրենց գործին նվիրված հայրենասերներ։ Ես միշտ էլ հեռվից հեռու հետեւում եմ մեր բանակի զարգացմանը։ Իսկապես ուժեղ, իսկապես կազմակերպված բանակ ունենք։ Մեր բանակի հաջողությունները միայն թշնամին չի ուզենա տեսնել։ Ես հավատում եմ մեր զինվորի ուժին, ոգուն։ Մեր ազգը մարդու պինդ տեսակից է՝ չկոտրվող, չխոնարհվող։ Մեզ դժվար է ծնկի բերել։ Դժվարին է եղել մեր պատմությունը, բայց, ինչպես տեսնում եք, դիմացել ենք, կանք… Դոլորես Իբարուրիի խոսքերը կարծես հենց մեր ազգի մասին են ասված. «Ավելի լավ է մարդ կանգնած մեռնի, քան ապրի ծնկաչոք»։ Մենք միշտ արժանապատիվ կյանքն ենք գերադասել։ Այսպիսին է եղել հայը, այսպիսին է այսօր մեր զինվորը։ Նա պահում է մեր ներկան ու մեր ապագան։ Ես հավատում եմ մեր զինվորի ուժին…

Դուդուկահար Արսեն Պետրոսյանը 20 տարեկան է։ Նա գերազանցիկ է և այս տարի կավարտի Երևանի պետական կոնսերվատորիան, հաջողությամբ մասնակցել է Կոմիտասի 140-ամյակին նվիրված միջազգային մրցույթին՝ արժանանալով I կարգի դափնեկրի դիպլոմի, համերգներով հանդես է եկել ԱՄՆ-ում, Կանադայում, Գերմանիայում, Իսպանիայում, Թբիլիսիում, Մոսկվայում… Արսեն Պետրոսյանը նպատակ ունի հնչեցնել հայկական դուդուկը ամբողջ աշխարհում, նվագել այնպիսի մեծությունների հետ, ինչպիսիք են սիթառահար Աննուշկա Շանկարը, տաբլահար Զաքիր Հուսինը, դաշնակահար Տիգրան Համասյանը…

Հայրապետ Հովհաննեսի Նավասարդյանը ծնվել է 1995թ. հունվարի 5-ին, Երևանում։ Դպրոցն ավարտելուց հետո ընդունվել է ԵՊՀ միջազգային հարաբերությունների ֆակուլտետը և առաջին կուրսն ավարտելուց հետո՝ 2013թ. հուլիսին, մեկնել է հայկական բանակ՝ հայրենիքի հանդեպ իր որդիական և քաղաքացիական պարտքը կատարելու։ Այժմ Հայրապետը ծառայում է սահմանամերձ զորամասերից մեկում, հսկում է իր երկրի խաղաղությունը, իսկ ազատ ժամերին սիրում է ստեղծագործել, թղթին հանձնել իր ապրումներն ու զգացմունքները։

Իրանահայ գրող Զոյա Փիրզադը իրանական ժամանակակից արձակի փառքերից մեկն է: Նա երիտասարդության կուռքն է, ամենաընթերցվող հեղինակներից մեկը: Բավական է միայն նշել, որ նրա գրքերը համարյա 80 միլիոնանոց բնակչություն ունեցող Իրանի Իսլամական Հանրապետությունում իրենց տպաքանակով զիջում են թերևս միայն Ղուրանին և Հաֆեզին… Նրան համարում են մանրուքի, մանրամասների, պարզության, կանացի նուրբ հոգեբանության մեծ վարպետ: Նա շատ հաճախ կենցաղային, առօրյա մանրուքների մեջ է տեսնում կյանքի համը, իմաստը, գեղեցկությունները: Նա գրականություն է բերել կյանքը, իրականությունը պատկերելու նոր լեզու, նոր խոսք, նոր թեմատիկա, պատկերավորման նոր միջոցներ, պատումի կառուցման նոր ձև ու եղանակ: Փիրզադի պատումը պարզ ու անպաճույճ է, բայց և խոր ու բազմաշերտ: Նրա գրական ձեռագիրը էականորեն տարբերվում է ինչպես իրանական, այնպես էլ հայկական ժամանակակից գրականությունից, որոնք չնչին բացառությամբ` թե՛ թեմատիկ և թե՛ պատկերավորման առումով, շարունակում են հավատարիմ մնալ, այսպես ասած, գրականության ստեղծման ավանդական եղանակներին: