Երեխայի մեջ դեռ մանկուց պետք է սերմանես բարություն, գթասրտություն, սեր դեպի հայրենիք, բայց այս ամենը ոչ թե խոսքերով, այլ հենց մեծերի օրինակով։ Դեռևս 1990-ականներին մեր կոլեկտիվը իր հնարավորության սահմաններում զորավիգ եղավ հայկական նորաստեղծ բանակին։ Այն ծանր, դժվար տարիներին քաջալերող նամակներով և ծանրոցներով այցելում էինք տարածքում տեղակայված զորամաս, համերգներ տալիս, ոգևորում մեր հայ զինվորին, բարձր պահում նրա մարտական ոգին։

Մեր կազմակերպության յուրաքանչյուր անդամ և համակիր, այո՛, յուրօրինակ հարգանքով է վերաբերվում հայոց բանակին: Մեզ համար բարձրագույն արժեք են հայ սպան և հայրենիքի պաշտպան զինվորը: Շատ կարևոր է, որ այսօր հայ երիտասարդը կանգնի իր բանակի կողքին, և երիտասարդության խնդիրներով զբաղվող կազմակերպությունները համագործակցեն բանակային համապատասխան կառույցների հետ: Համոզված եմ, որ մեր երիտասարդները պետք է դառնան բանակ-հասարակություն անմիջական կապող օղակը: Մեր կազմակերպության ծրագրերի շրջանակում հայրենիքի ապագա պաշտպաններին հնարավորություն է տրվում ծանոթանալու զինվորական առօրյային, շփվելու զինվորի հետ և սեփական աչքերով տեսնելու օր օրի կառուցվող և բարեփոխվող բանակը:

Մասնագիտության բերումով տարբեր մարդկանց հետ եմ շփվում՝ տարբեր խառնվածքի ու բնավորության։ Ոմանք տվածս հարցերին փորձում են մի քիչ պաթետիկ, մի քիչ փքուն պատասխաններ տալ (գուցե տպավորություն գործելու համար), մյուսներն էլ, հակառակը, պարզ ու անմիջական են։ Սիրում եմ պարզ ու անկեղծ մարդկանց հետ զրուցել, որոնց սիրտն ու խոսքը ներդաշնակ են։

Հայրս՝ կապիտան Գուրգեն Արշակյանը, բացառիկ մարդ էր և բացառիկ էլ ճակատագրի արժանացավ՝ զոհվեց հանուն հայրենիքի ու անմահացավ։
Պատերազմի առաջին իսկ օրից հայրս իր գործուն մասնակցությունն է բերել Գորիսի, Լաչինի, Կապանի, Քարվաճառի, Օմարի կռիվներին։ Հրետանավորի նրա դիպուկությունը բազմիցս է ճաշակել թշնամին և սարսափել նրանից։
Երբ ծանր էր բոլորիս համար, երբ ժողովուրդը պայքարում էր իր հայրենիքի ազատության համար, նա չէր կարող այդ պայքարի մասնակիցը չլինել։ Ծառայել հայրենիքին անմնացորդ, անձնվիրաբար և անհատույց. ահա սա էր նրա կարգախոսը։
1994թ. մարտի 7-ին թշնամու դավադիր գնդակը խոցեց հորս…

Հավանաբար շատերին է ծանոթ իմ զրուցակցի` Սուրեն Ստեփանյանի ձայնը: Նա «Լրատվական ռադիո» ռադիոկայանի հաղորդավար է, վարում է ԱԿ 106.5 ռազմական հաղորդումը: Սուրեն Ստեփանյանի հյուրերը տարբեր մասնագիտության տեր մարդիկ են` քաղաքագետներ, պատմաբաններ, արվեստագետներ, զինվորականներ, ազատամարտիկներ, քննարկվող հարցերը եւս բազմազան են, բայց անպայման ռազմական թեմաների շուրջ: Սուրենը սովորում է ԵՊՀ ժուռնալիստիկայի ֆակուլտետում: Դեռ երեք ամիս առաջ նա զինվոր էր, ուստի բանակը գիտի ներսից, ծանոթ է զինվորի թե՛ առօրյային, թե՛ ապրումներին, թե՛ հոգսերին: Երեւի սա է պատճառը, որ ուշադիր ունկնդիրը նրա ձայնում ոգևորության և հպարտության հետ կարող է երբեմն նաև որսալ անկեղծ մտահոգություն, սրտացավություն:

Օրերս զինկոմիսարիատից թոշակ ստանալիս պատահաբար հանդիպեցի տիկին Ալլային։ Գրկախառնվեցինք, միմյանցից հարցուփորձ արեցինք։ Ուրախացա, երբ իմացա, որ մինչև հիմա ծառայում է մեր հարազատ զորամասում։ Նա այնպիսի հրճվանքով էր պատմում զորամասից, իր աշխատանքից, կարծես հենց նոր էր սկսել ծառայությունը։ Ես Ալլային շատ վաղուց գիտեմ։ Նա պատերազմի ժամանակ եղել է մեզ հետ՝ Հորադիզում, երբ մեր հրամանատարն էր Միքայել Գրիգորյանը։ Ալլան միշտ բարի էր մեր հանդեպ և միշտ հյուրասիրել է մեզ իր եփած համով ճաշերով։ Մայրական հոգատարությամբ լվացել է մեր հագուստը, մոր նման հոգատար եղել։ Նա մեր այն հերոսուհի մայրերից է, որոնք ապրում են լուռ, աննկատ և իրենց վաստակի համար երբեք չեն ակնկալում պարգև ու գնահատանք…

Մարտի 23-ին կապի ուսումնական զորամասում տեղի ունեցավ տոնական միջոցառում՝ նվիրված ազատամարտիկ, «Խաչակիրներ» ջոկատի հիմնադիր և հրամանատար Կարո Քահքեջյանի (Սպիտակ արջ) ծննդյան 52-րդ տարեդարձին: Միջոցառմանը ներկա էին սպաներ, ենթասպաներ, զինվորներ, ազատամարտիկներ և հյուրեր: