Հողը հայրենիք է դառնում, երբ ապրում ես նրա վրա, երբ օրդ բացվում ու մթնում է նրա հետ, երբ ամեն օր զգում ես նրա շունչը, տեսնում պատկերը։ Մեկ ժամ սահմանին կանգնած զինվորի վաստակն ավելին է, քան շատ շատերի զգայացունց, կարոտաբաղձ հայրենասիրությունը։ Զինվորը ֆիզիկական հայրենիք է պաշտպանում, արվեստագետն անառիկ է պահում մեր հոգեւոր հայրենիքի սահմանները, երկուսն էլ՝ հայրենի հողի վրա եւ ո՛չ հեռվից, երկուսն էլ՝ կոնկրետ գործով եւ ո՛չ ճառերով։ Սա է իմ իմացած հայրենասիրությունը։ Հայրենիքն ավելին է, քան այն հողը, որ մետրերով ենք չափում։ Հայրենիքը պատմությունն է, մշակույթը, հավատքը, ժողովուրդը, նրանց սիրելու համար նրանց կողքին պիտի լինես։

Գնդապետ Ժիրայր Պողոսյանի հրամանատարությամբ գործող տանկային զորամասը 2013թ. արդյունքներով հաղթեց ԶՈՒ «Լավագույն տանկային զորամաս» մրցույթում և երկրորդ անգամ անընդմեջ տիրացավ փոխանցիկ Պատվադրոշին։ Հաջողությունն օրինաչափ էր և սպասելի։

Մեր այցելած սահմանամերձ զորամասում (հրամանատար, փոխգնդապետ Ս. Մինասյան) ժամանակին է իրականացվել նյութատեխնիկական, իրային, պարենային միջոցների պաշարների համալրումն ու պահեստավորումը, ըստ հաստատված ժամանակացույցի կազմակերպվել և իրականացվել են դրանց թարմացման աշխատանքները: Զորամասում զգալիորեն բարելավվել է մարտական հերթապահության մեջ ընդգրկված ստորաբաժանումների թիկունքային ապահովումը: Սննդամթերքով դիրքերի ապահովումը կատարվում է ըստ ժամանակացույցի: Զորքին տրվող բավարարման մեջ հիմնականում պահածոյացված սննդամթերք է, ինչը պահպանվում է հատուկ սննդի համար նախատեսված չժանգոտվող պողպատե արկղերի մեջ: Մարտական հենակետեր հաց, ջուր, սնունդ և այլ նյութական միջոցների տեղափոխումը կատարվում է կենտրոնացված կարգով:

…2013թ. վերջն էր: Վաղուց չէի եղել պաշտպանության նախարարության ճաշարանում: Ընդարձակ սրահում ոչինչ չէր փոխվել, բայց նորության շունչ կար, այն ասես ավելի լուսավոր էր դարձել: Խոհանոցային հատվածում, որ ճաշասրահից տեսանելի է, մշեցու հաղթանդամ երևույթով, բարեհամբույր, ժպտուն դեմքով, ձյունաճերմակ խալաթով ու գլխարկով, ասես Լապլանդիայից հենց նոր ժամանած Ձմեռ պապ խոհարարն ինչ-որ հանձնարարություններ էր տալիս աշխատող կանանց: Ամենաուշագրավը ձյունաճերմակ արտահագուստի թևքի վերնամասում աչքի զարնող հայոց Եռագույնն էր: Մտածեցի, որ սրահի պայծառությունը հենց Եռագույնից է ճառագում: Երբ աշխատող կանանցից մեկին հարցրի խոհարարի անունը, հետաքրքիր պատասխան տվեց. «Մենք նրան Վարպետ ենք ասում»:

«Հայ զինվոր» թերթի լուսանկարիչ մայոր Արեգ Վարդանյանը ներկայացնում է փոխգնդապետ Ս. Մինասյանի հրամանատարությամբ գործող սահմանամերձ զորամասի մարտական հերթապահություն իրականացնող ստորաբաժանումների առօրյան։
Մարտական հերթապահություն, դիրքապահ ծառայություն՝ զգոնություն, աչալրջություն, արժանապատվություն, կամք, խիզախություն և ի վերջո սեր հայրենիքի, հողի, ծննդավայրի նկատմամբ։
Դո՛ւ ես հայրենիքի վահանը, սուրը, աչքը, ամրոցը, հա՛յ զինվոր։

Զորամասի ինժեներական ծառայության պետ, մայոր Սեդրակ Հովհաննիսյանի ուղեկցությամբ բարձրանում ենք մարտական հենակետեր: Մե՛րթ անձրև է, մե՛րթ ձյուն: Սակայն հոնին ծաղկել է ու աչք է շոյում իր դեղին տերևներով:
-Մեր կողմերում ուրիշ է բնությունը, – ասում է մայոր Ս. Հովհաննիսյանը,- այստեղի բնությունը շատ ավելի գեղեցիկ է:
– Իսկ ո՞րն է ձեր ծննդավայրը, – հարցնում եմ մայորին:
-Սպիտակի Խնկոյան գյուղը: Դպրոցից հետո սովորել եմ Ռուսաստանի Դաշնության ռազմաինժեներային ակադեմիայում: Վերադառնալով՝ ծառայության եմ անցել սահմանային զորամասում` նախ որպես դասակի, այնուհետև վաշտի հրամանատար: Ամուսնացած եմ, ունեմ տղա և աղջիկ: Արժանացել եմ «Անբասիր ծառայության համար» 1-աստիճանի մեդալի:

Երեկ այդ զանգից հետո համոզվեցի, որ այս գիշեր նույնպես չեմ քնելու: Անքնությունը՝ սպիտակ ու փափուկ, փաթաթվելու է աչքերիս ու սեղմելու է աննկատելի:
Չէ՛, բարեբախտաբար վատ բան չէր կատարվել: Նախօրեին հեռախոսազանգ էի ստացել. «Հայ զինվոր» թերթի խմբագրությունից, որ ես արժանացել եմ ՀՀ պաշտպանության նախարարության «Զորավար Անդրանիկ» գերատեսչական մեդալի:
-Ի՞նչ,- ականջներիս չհավատալով, փորձել էի ճշտել լուրը:
-Դուք արժանացել եք պաշտպանության նախարարության մեդալի,- իր զինվորական պարզ ու հատու ձայնով նորից կրկնել էր զրուցակիցս: