Տկարանալու, սայթաքելու չէ կյանքի պատահարներու առջեւ, այլ զանոնց դիմավորելու է ինչպես անխուսափելի հյուրի մը ընդունելությունը կըլլվի՝ զվարթ երեսով։ Մեր հասարակությունն ալ, ուրեմն, պետք ունի խնդալու՝ կազմելու համար այն մտքի եւ սրտի առողջությունը, առանց որուն հառաջադիմելու կարող չէ։ Լալագին ազգ մը քանի մը օգտակար չէ կրցած ըլլալ աշխարհիս վրա։

Մեր բովանդակ ժողովուրդին մահվան եւ կենաց հարցը Ազգային հոգիին ամբողջականությունն է, Հայկյան հպարտությունը՝ վեհ, երկաթահյուս, անընկճելի, անձեռնմխելի, որ մարդ էակին գեղեցկությունն է, իսկ ազգի մը՝ Վահանը։ Այդ Հպարտությունը, որ հեռի է ամբարտավանություն ըլլալե, ամեն մեկ հերոսի մահով պղնձացավ, ամեն մեկ դյուցազնի արյունով ջրդեղվեցավ։

Երևանի պետական գյուղատնտեսական քոլեջում տեղի ունեցավ գրական հուշ-ցերեկույթ՝ նվիրված գրող, հրապարակախոս Վրեժ Իսրայելյանին։ Ներկա էին սիրված մտավորականի ընկերները, հայրենակիցները, ուսանողներ, գրողի եղբայրը՝ Սասուն Իսրայելյանը, գրողի կյանքի անբաժան ուղեկիցը՝ տիկին Գայանեն։ Դերասանուհի Գոհար Մնացականյանը քոլեջի առաջին կուրսեցիների հետ (առաջին կուրսեցի է նաեւ գրողի եղբոր Սասունի թոռնուհի Ադրինե Իսրայելյանը, որը նույնպես մասնակցում էր բեմականացմանը) բեմականացրել էր դրվագներ Վ. Իսրայելյանի ստեղծագործություններից, որոնք ջերմ ընդունելության արժանացան։

Բանաստեղծուհի Պայծառ Զանյանի «Կենաց ծառ» և «Կապույտ ծիածան» ժողովածուները ջերմ ընդունելություն գտան գրական աշխարհում և ընթերցողների շրջանում։ Պոեզիա է մուտք գործել շնորհալի մի քնարերգու, որը ծանոթ է իրենից առաջ եղած մեր մշակութային գործերին և գիտի, թե ինչու է գրիչ վերցրել և ոտք դրել մեր դարավոր բանաստեղծական աշխարհը։ «Գրել եմ այնպես, ինչպես ապրել եմ»,- խոստովանում է հեղինակը։

1994 թվականի ապրիլի 9-ին սկսվեց Արցախյան պատերազմում պաշտպանության բանակի և կամավորական ջոկատների հարձակողական վերջին՝ Արեգասարի երկօրյա գործողությունը, որի ընթացքում հայկական ուժերը փայլուն զորաշարժով թշնամուց գրեթե լիովին ազատագրեցին Մարտակերտի շրջանի հյուսիսարևելյան՝ Մատաղիս-Չայլու-Թալիշ հատվածը: Այդ արյունահեղ ռազմագործողությունների ժամանակ բազմաթիվ նվիրյալ հայորդիներ զոհաբերեցին իրենց կյանքը, որոնցից մեկն էր ազատամարտիկ Արման Զոհրաբյանը՝ ՑՈՒԼ մականվամբ: Նա զոհվեց Մատաղիսում՝ ցուցաբերելով հայ ռազմիկին վայել արիություն:

Ամիսը մեկ անգամ հանրապետության վաստակաշատ գիտաշխատողներն ու դասախոսները մեկնում են բանակային զորամասեր և զինծառայողների առջև հանդես գալիս հրապարակային դասախոսություններով։ Նրանց շարքերում տարբեր մասնագիտությունների տեր մարդիկ են՝ պատմաբաններ, արվեստաբաններ և այլք։ Դասախոսությունները նվիրված են լինում հայ ազգային-ազատագրական շարժմանը, հայոց պետականությանը, հայոց զորավարական արվեստին, ցեղասպանության պատմությանը, դիվանագիտական հարաբերություններին և հայ մշակույթի զանազան դրսևորումներին։

Երբ Տիգրանը փոքր էր, պապը նստեցնում էր ծնկներին, պատմում ֆիդայական կռիվներից, Անդրանիկ զորավարի զորքից, գաղթի զուլումներից… Պապը՝ այն ժամանակ 13-14 տարեկան տղա, լավ հիշում էր իր տեսածներն ու ավելի մեծերից լսածները։ Պապի հայրը՝ Հարութը, հայտնի ֆիդայի էր, ազատագրական պայքարի առաջամարտիկ, որ հետագայում Անդրանիկի կամավորականների հետ եկել էր Արևելյան Հայաստան, կռիվները շարունակել Գորիսում ու Զանգեզուրում, այնուհետև մշեցի ու սասունցի ընտանիքների հետ հիմնադրել Նաիրիի շրջանի Բուժական գյուղը։