#32 (1050) 21.08.2014 – 27.08.2014
-Երկու քույր ենք, մեկ եղբայր։ Ծնվել ենք մանկավարժների ընտանիքում, Անահիտ մայրս Ղարսից էր, Հովհաննես հայրս՝ Էրզրումից։ Ամեն երեկո դասերից հետո մեր տանը կազմակերպվում էր գեղարվեստական որևէ միջոցառում։ «Մենք քաջ տոհմի զավակներն ենք, չենք վախի», «Զարթիր լաո, մեռնիմ քզի»,- սկսում էր հայրս, ու մենք ձայնակցում էինք։ Հետո երգում էինք Կոմիտաս՝ Մոկաց Միրզա, Անտունի…
Արցախյան պատերազմում հայ կամավորների կողքին ուս ուսի տված կռվել են նաև կանայք: Անժելա Նանագյուլյանը (Ջրաբերդցի) նրանցից մեկն է: 1992 թ.-ին համալրել է «Մաղավուզ» կամավորական ջոկատի շարքերը և գնացել ճակատ: ԼՂՀ «Արիության համար» մեդալի ասպետ է, ԼՂՀ գրողների միության անդամ:
Ներկայացվող հարցազրույցը տասը տարվա վաղեմություն ունի։ Սիրելի բանաստեղծուհին մեր թղթակից Գայանե Պողոսյանին հյուրընկալել էր իր ջերմ եւ սրտաբաց տանը։ Հենց այդ հանդիպումից էլ ծնվել էր բանաստեղծուհու հուզումնալից ու ոգեշունչ խոսքը, որը Մետաքսեի մենախոսությունն է, ավելի ճիշտ՝ սիրո խոստովանությունը՝ ուղղված Հայրենիքին, Կյանքին, Հայ Մարդուն։
…Աշխարհակործան պատերազմի հաղթական ավարտից մեկ տարի էր անցել: Հեռավոր հայկական գյուղում ծնված հայրենասեր զորականը պատերազմի ընթացքում հասցրել էր ստանալ ծովակալի` ռազմածովային ուժերի ամենաբարձր կոչումը: Պատմության հոլովույթում ծովը կորցրած, ծովի սիրով ու տենչանքով ապրող հայ մարդու կարոտա՞խտն էր նրան ծովային դարձրել, թե իր մեծ հայրենիքին անմնացորդ ծառայելու բուռն ցանկությունը: Գուցե՝ և՛ մեկը, և՛ մյո՞ւսը:
«Բաքուն Լեռնային Ղարաբաղի հակամարտության գոտի է ուղարկում ազգային փոքրամասնությունների ներկայացուցիչներին` լեզգիներին և թալիշներին»,- այսպիսի հայտարարությամբ է հանդես եկել NEWS.am-ում աշխարհաքաղաքական վերլուծության եվրոպական կենտրոնի գլխավոր տնօրեն, քաղ.գիտ. թեկնածու Մաթեուշ Պիսկորսկին:
Հաղթանակի գիշերն է այս տօնական.
-Հա՛րս, եղ լեցո՛ւր ճրագին։
Պիտի դառնայ կռիւէն տղաս յաղթական.
-Հա՛րս, քիթը ա՛ռ պատրոյգին:
