Ամբողջ աշխարհն արդեն տեղյակ է Ադրբեջանում մարդու իրավունքների ոլորտում տիրող աղետալի իրավիճակի մասին, և անգամ մինչ երեկ լռություն պահպանողները ևս չեն խուսափում խոսել ճշմարտությունից: Վերջին շրջանում միջազգային կազմակերպությունները խիստ զեկույցներ են հրապարակում Ադրբեջանում տիրող իրավիճակի մասին, միջազգային հարթակներից դժվար հարցեր են տրվում Ադրբեջանի կառավարությանը, և հայտարարվում է, որ զիջումների ժամանակաշրջանն արդեն ավարտվել է:

Սեպտեմբերի 4-ից 5-ը Մեծ Բրիտանիայի Կարդիֆ քաղաքում ընթացավ Հյուսիսատլանտյան դաշինքի անդամ երկրների ղեկավարների 65-րդ վեհաժողովը, որը, թեև, նախաձեռնել էին Աֆղանստանից զորքերի դուրսբերման, ինչպես նաև իրաքյան, սիրիական և լիբիական հարցերի քննարկման նպատակով, բայց ուկրաինական ճգնաժամի պայմաններում այլ բովանդակություն ստացավ: Այս հանդիպումն առանձնացավ նրանով, որ վերջին երկու տասնամյակների ընթացքում չհրավիրեցին ՌԴ ներկայացուցչին այն դեպքում, երբ քննարկվող հարցերի մեծ մասը կապված էր հենց Ռուսաստան-ՆԱՏՕ հարաբերություններին: Ուելսյան վեհաժողովի շրջանակներում ԱՄՆ պետքարտուղարության նախաձեռնությամբ կազմակերպվեց նաև Հայաստանի և Ադրբեջանի նախագահների հանդիպումը:

Մարդկության ուժեղ կեսի ներկայացուցիչների ճնշող մեծամասնությունն անասելի բավականություն է ստանում, երբ մարտական ատրճանակը ձեռքն է վերցնում կամ էլ պապի հին հրացանն է պատից հանում: Այնինչ զենք բռնելու հաճույքը վերջին ժամանակներս կարելի է վայելել ոչ միայն բանակում ծառայելով, այլեւ խիստ կոմերցիոն հիմունքներով: Ընդ որում, վաճառվում է ամեն ինչ՝ գնդացիրներից եւ հրասայլերի հրանոթներից կրակելուց մինչեւ ռազմավարական նշանակության հրթիռների մեկնարկային դիրքերում էքսկուրսիա կատարելը: Իհարկե, հրթիռներ արձակել չի թույլատրվում, սակայն ասում են, թե «խիստ առանձնակի վճարի» դեպքում հնարավոր է ներկա լինել ուսումնական հրաձգությանը: Ի դեպ, Ռուսաստանի հարեւան Ուկրաինայում բանակի զինանոցը նույնքան հարուստ է, եւ քաղաքացիական անձանց կողմից դրա գործածությունն էլ 10-15 տոկոսով ավելի էժան է, քան Ռուսաստանում, եւ թույլատրելիության շրջանակներն էլ շատ ավելի լայն են: Այնպես որ, սուր զգացողությունների սիրահարներն ընտրության հնարավորություն ունեն: