Գրող, փիլիսոփա, մշակութաբան, էթնո-քաղաքագետ, կոլեկցիոներ Ռուբեն Անգալադյանի հետ հանդիպել ենք Կասկադում, առիթը նրա՝ գեղարվեստական ափսեների հավաքածուի ցուցադրությունն էր «Գաֆէսճեան» արվեստի կենտրոնում: Սակայն մտավորականի հետ մեր զրույցը շատ երկարեց… Մեր կյանքից խոսեցինք, ցավից, մեր վաղվա օրից, ուրախություններից ու ազգային բարդույթներից… Մի խոսքով, այդպես էլ պետք է լիներ. չէ՞ որ արվեստն ինքը կյանքն է…

Սերգեյ Վարդանյանը զբաղվում է տարբեր երկրներում ապրող համշենցի հայերի հարցերով: Նա կամովին ուսել է հայրենասերի այդ խաչն ու ահա երեսունհինգ տարի համառ ու տքնաջան առաջ է գնում:
Աշխատում է ՀՀ ԳԱԱ հնագիտության և ազգագրության ինստիտուտի բանահյուսության բաժնում: Մի շարք գրքերի և բանահյուսական ժողովածուների հեղինակ է: Նա իր գիտական, մշակութային և հասարակական գործունեության համար արժանացել է Համաշխարհային հայկական կոնգրեսի, ՌԴ հայերի միության, ՀՀ սփյուռքի նախարարության և Հայաստանի ժուռնալիստների միության «Աշխարհի հետ մեր ինքնությամբ, Հայաստանը համայն հայության հայրենիքն է» թեմայով մրցույթի «Պարբերական մամուլ» անվանակարգի բարձրագույն մրցանակին, ՀՀ մշակույթի նախարարության Ոսկե մեդալին, սփյուռքի նախարարության «Վիլյամ Սարոյան» մեդալին, Հայաստանի «Ֆրիտյոֆ Նանսեն» հիմնադրամի «Ֆրիտյոֆ Նանսեն» Ոսկե հուշամեդալին…

Գևորգ Համբարձումյան՝ նկարիչ, քանդակագործ, խեցեգործ, բանաստեղծ: Հեղինակն է «Էրեբունի- 1», «Էրեբունի -2» հյուրանոցների, Իջևանում «Աշոտ Երկաթ» իջևանատան ձևավորման, Ապարանի Հայրենական Մեծ պատերազմի զոհերի հիշատակին նվիրված հուշարձանի, բազմաթիվ խաչքարերի, մանրանկարների: Նրա բազմաթիվ յուղաներկ ու գրաֆիկական աշխատանքներ ցուցադրվել են հանրապետության տարբեր ցուցասրահներում, նաև դրսում` Կրասնոդարում, Արմավիրում: Խեցեգործական մի շարք աշխատանքներ Մոսկվայում արժանացել են մրցանակի:

Շատ անգամ եմ մտածել` հայրենիքի կարոտը դարերով բերնեբերա՞ն է գալիս, թե՞ մեր արյան մեջ է: Ծնվածս օրվանից գիտեմ, որ մի բուռն է միայն ինձ ու ինձ նման հայերին բաժին հասել, բայց կարոտի մի տեսակ կա, որ ոչ մի բառով չես բացատրի. որտեղի՞ց է ծնվել, ինչպե՞ս է մեջս մտել…

Ձեռքս քսեցի խուզած գլխիս. մարմնովս սարսուռ անցավ։ Պատուհանից նայեցի նախասրահին ու սկսեցի ավելի հարմար պատրվակ փնտրել։ Նախասրահի բազրիքների սպիտակ ներկը տեղ-տեղ թափվել էր, իսկ պատուհանագոգին դրված խորդենին` դեղնել։ Հաստատ մայրիկս էլի մոռացել է ծաղիկները ջրել։
Հիշեցի անցած տարվա ձմեռը, որ հյուր էինք գնացել հորաքրոջս տուն։
Երբ հորաքույրս սեղանին դրեց իր ձեռքով ջերմոցում աճեցրած կանաչիի լիքը զամբյուղը, և բոլորը նրան գովեցին, հայրիկս ասաց. «Բայց շնորհքով ոչ ոք հաստատ իմ կնոջը չի հասնի. մի քաղաքում, որտեղ քարն էլ է ծաղկում, նա կարող է երկու օրում ծառ չորացնել»։

Բարև իմ նախկին աշակերտ, ներկայիս պայծառաժպիտ զինվոր Արսեն Իսրայելյան: Դատելով քո զինվորական լուսանկարից, դու նույն Արսենն ես մնացել, բայց ավելի առնական, ավելի ուժեղ: Եվ արդեն քսան տարեկան ես: Ես` զինվորական գործի առաջին տառերը քեզ սովորեցնող երեկվա քո ուսուցիչը, ուզում եմ սրտանց քեզ շնորհավորել տարեդարձիդ կապակցությամբ և բարի ծառայություն ու բարի վերադարձ ցանկանալ: Թող քո դեմքից երբեք չպակասի ժպիտն ու խնդությունը:

Ջոկատներ են այս կածանով անցել,
Ջոկատներ` անահ մահապարտների,
Նրանցից շատերը չեն վերադարձել`
Թողնելով դրոշմը ոտնահետքերի: