Կյանքն առաջ մղելու համար երկու անհրաժեշտ պայման կա. մեկի անունն է գաղափար, մյուսինը` ոգևորություն: Եթե որևէ շարժում ունենա այդ երկու նախադրյալները, ապա ամեն ինչ անպայմանորեն կպսակվի անկասելի հաջողությամբ: Մեր ազգի պատմությունը մշտապես անցել է օրհասական կեռմաններով, բայց նվիրական գաղափարները փարոսի պես կանչել են մեզ, ուժ են տվել՝ ազատ հայրենիքի գաղափարը, ազգային արժանապատվության զգացողությունը, իսկ ոգևորության արբունքը օգնել է հաղթանակել: Այդ են վկայում մեր հինավուրց երգերը:

Գլորվելով առաջ՝ ինքնապահովումը կատարվում է, երբ անկման արագությունը մեծ է (ուժեղ բախումից, քերծվելուց խուսափելու համար), կամ երբ անհրաժեշտ է հակառակորդի հարվածից խուսափել, անսպասելի մոտենալ նրան և այլն (նկար 28, 29): Այս ինքնապահովումը կատարելու ժամանակ խորհուրդ է տրվում ընդունել գնդի ձև: Ավելի ապահով է գլորվել մարմնի առանցքին շեղակի, որպեսզի ողնաշարը չվնասվի: Աջ ուսի վրայով գլորվելիս անհրաժեշտ է աջ ոտքը առաջ դնել և հրվել նրանով (ձախով՝ հակառակը), որպեսզի ողնաշարը շատ չոլորվի: Առաջինը հատակին են հպվում ձեռքերի ափերը, աջ ձեռքը մի փոքր առաջ, մատները դեպի ներս (կարելի է նաև միանգամից ուսով հպվել): Գլուխը թեքվում է դեպի ձախ թևատակը, որպեսզի հատակին չբախվի: Հենվելով աջ ուսագոտու մկանների վրա (տրիցեբս), շեղակի գլորվելով մեջքի մկանների վրա, հպվել նստատեղի ձախ մկանով, լրիվ ծալված ձախ ոտքի մկաններով, արագորեն ոտքի ելնել (կարելի է ձախ ձեռքով հրվել հատակից): Ձախ ոտքը լրիվ ծալած, ամբողջ երկայնքով հպվում է հատակին կողքի մկաններով, իսկ աջ ոտքը՝ կես քայլ առաջ, դրվում է ոտնաթաթի ներբանի վրա, ծունկը ծալած և ուղղահայաց դեպի վեր:

Գայանե Գևորգյանը զինվորական է, ենթասպա, երեք որդիների մայր: Ապրում է Ագարակում: Ամուսինը` Ավետիս Ալբերտի Օհանյանը, զոհվել է 1993թ. մայիսի 26-ին, Արցախ աշխարհի Մարտակերտի Կուսապատ գյուղում: Տիկին Գայանեն պահեց-մեծացրեց իր երեք տղաներին, բանակ ճանապարհեց նրանց ու կարոտով սպասեց: Ամուսնու զոհվելուց 20 տարի անց տիկին Գայանեն եղավ ամուսնու մարտնչած վայրերում, այնտեղ, որտեղ զոհվել էր ամուսինը: Այցելությունը, որը նման է ուխտագնացության, տիկին Գայանեն վերնագրել է այսպես` «Կարոտի կանչով»:

Ալևոր ծերունին թոռան հետ քայլում էր սառը, մռայլ գերեզմանոցով, որտեղ դեռ թարմ խունկի բույրը շարունակում էր պարուրել օդը, իսկ շիրմաքարերի վրայի նկարները այնպես էին սարքված, որ ինչ անկյունից էլ նայեիր, այնպիսի տպավորություն էր, որ ուղիղ քեզ են նայում:
Ծերունին մոտեցավ գերեզմաններից մեկին, խոր հարգանքով խոնարհվեց, գրպանից հանեց մի բուռ խունկ և դանդաղորեն շաղ տվեց դեռևս թարմ, ծխացող խնկամանի մեջ: Թոռը հետևեց նրա օրինակին, մի բուռ խունկ էլ ինքը լցրեց խնկամանը և զարմացած հայացքով շարունակեց նայել մերթ խոր մտածմունքների մեջ սուզված պապի մորուսին, մերթ շիրմաքարին:

Զինվորական երդման հանդիսավոր արարողություն էր գնդապետ Ս. Մինասյանի հրամանատարությամբ գործող զորամասում: Այս անգամ միջոցառումը տեղի ունեցավ Արծվաբերդ համայնքում: (Արդեն ավանդույթ է՝ հյուսիսարևելյան այս զորամասում ինչպես երդման, այնպես էլ հայրենասիրական այլ միջոցառումներ տեղի են ունենում սահմանամերձ տարբեր համայնքներում): Եկել են Հայաստանի տարբեր բնակավայրերից զինվորների ծնողները, հարազատները, մտերիմ-ընկերները: Հավաքվել են գյուղի Հայրենական մեծ պատերազմի և Արցախյան հերոսամարտի խաչքարի հարևանությամբ գտնվող հրապարակում:

Ազգային ազատագրական պայքարին որդեգրված հայորդիները մկրտվեցին զենքով, գիտակցելով, որ հաղթանակը նվաճվում է արյան գնով: Գյուլիստանի բարձունքներում ոսոխն էր: Հայաթափվել էր Շահումյանը: Հայ օջախները մխում էին հակառակորդի հրետակոծությունից: Մարտակերտի սահմանամերձ գյուղերի բնակիչները բռնել էին գաղթի ճամփան: Մարդիկ չէին հաշտվում տարիների տուն-տեղ դրածը կորցնելու մտքի հետ: Դժվար ժամանակներ էին…

Գլխավոր ռազմական տեսչության ընդունած քննություն ժամանակ «լավ» գնահատականի եմ արժանացել, գնդացրով ավելի դժվար է գերազանց խոցելիություն ապահովել, իսկ սովորական ինքնաձիգով կարելի է նաև հարյուր տոկոսանոց արդյունք ցույց տալ: Չէ, մարտական հենակետում կրակել չի թույլատրվում, միայն խիստ անհրաժեշտության դեպքում…