#27 (1096) 16.07.2015 – 22.07.2015
Երկրային իր կյանքն ավարտեց «Սասունցիներ» ջոկատի հրամանատար Ալֆրեդ Ներսիսյանը` հայտնի Աֆոն, սիրելի Աֆոն: Նրա հոգին գնաց, որ միանա Խաչիկ Դաշտենցի Ռանչպարներին, գնաց, որ ննջի Մուշեղ Գալշոյանի Մարութա սարի ամպերին, գնաց, որ Վրեժ Իսրայելյանի հերոսի բերանով ի լուր աշխարհի մեզ ասի՝ «Աշխարհն առանց սասունցիների տխուր կլինի»:
1968թ. մայիսի 21-ին ԱՄՆ-ում Տ.Տ. Վազգեն Առաջին Վեհափառ Հայրապետը այցելում է Մոնթեբելոյի «Բեւերլի» հիվանդանոցում բուժվող Միսաք Թոռլաքյանին, որը 1921թ հուլիսի18-ին Պոլսում սպանեց Բաքվի հայության գլխավոր ջարդարար Ջիվանշիրին։
Վեհափառը հիվանդի անկողնու մոտ աղոթում է նրա շուտափույթ ապաքինման համար։ Վեհափառի այցելությունն ու աղոթքը մեծապես մխիթարում են արդեն 80-ամյա վրիժառուի հայրենակարոտ սիրտը։ Իսկ թուրք հյուպատոսը բողոքում է, որ հոգեւոր առաջնորդը օրհնում է «ահաբեկչին»։
Մեր ընտանիքում վեց արու զավակ կա: Ամենամեծը՝ Հրաչը, որն ընդամենը օրեր առաջ ավարտեց իր ծառայությունը հայոց բանակում, Խաչիկը, որը արդեն օրեր անց կսկսի իր ծառայությունը, ես, որ արդեն երկար ժամանակ ծառայում եմ հայոց բանակին իմ հոդվածներով, Արմանը՝ կրտսեր եղբայրս, որ մեկ տարի է, ինչ սովորում է Մոնթե Մելքոնյանի անվան ռազմական վարժարանում, և հորեղբորս երկու փոքր որդիները՝ 4 և 2 տարեկան:
Աղջիկը՝ որպես վաղորդյան շաղից հասակ առած հասմիկ, սև գոգնոցով մետաքսե աշակերտական կիսաշրջազգեստի մեջ շորորալով, արագ վազում-անցնում էր գազոնի վրայով, ապա դառնալով խստաբարո ծնողին, որ մեքենայի առջևի նստատեղին բազմած՝ հայրաբար հորդորում էր դստերը դասերին չծուլանալ, չարաճճիություն քիչ անել, մանրիկ քրքջալով՝ տնազում էր հորը. «Հավսա՜ր, զգա՛ստ, թողնե՜լ, պատիվ ունեմ, ընկե՛ր գեներալ»,– պատվի էր առնում գեներալին։ Լինելով ստվերում՝ քիչ էր մնում հեկեկայի, ամաչելով ու սարսափելով նույնիսկ իմ առաջին սեռային դրսևորումից, նորահաս զգացմունքներիս բուռն զարթոնքից, որոնք արգասիքն էին հասունացման վաղ շրջանի։
Այդ օրը հագեցած էր ազգային հերոս Ջիվան Աբրահամյանով: Իր անունը կրող դպրոցում բացվում էր հերոսի կիսանդրին: Բավական մայրը, եղբայրները, մարտական ընկերները հուշ-պատառիկներ են պատմում նրա կյանքից:
-Երեք եղբայրն էլ՝ Պետրոսը, Արշակը, Ջիվանը, գնում էին կռիվ: Վազգեն Սարգսյանը հետ էր բերում ռազմադաշտից՝ նորից էին մեկնում: Կարծես եղբայրները քիչ էին՝ քույրն էլ միացավ նրանց: Դժվար էր, անչափ ծանր էր Բավական մայրիկի վիճակը: Վերջին անգամ ես Ջիվանին ճանապարհեցի ռազմի դաշտ: Չեմ մոռանում հայացքը: Կյանքում մաքուր էր, առաքինի, փորձառու էր, անվախ, իսկական հերոս՝ ես նրան փնտրում եմ ամենուր, ամեն օր, իմ բաժին ապրած այս կյանքում,- ասում էր Ջիվանի մարտական ընկեր Վարդան Կարապետյանը:
Սարգիս Միքայելյանին ծանոթացա, երբ դեռեւս նոր էի նշանակվել «Գարուն» ամսագրի գլխավոր խմբագիր:
Աշխատասենյակ մտավ զվարթ դեմքով տարաշխարհիկ մի տղա եւ ասաց, որ բանաստեղծություններ է բերել: Ասացի` դիմեք պոեզիայի բաժնի վարիչին, ասաց` չէ, շե՛ֆ ջան, ուզում եմ, որ Դուք կարդաք:
Խոսքն ու վարմունքն այնքան անբռնազբոսիկ էին ու անկեղծ, որ ծիծաղելով ասացի` տուր, տեսնեմ: Բանաստեղծությունները ձեռագիր էին: Մասնագիտությանս բերումով բազմաթիվ ձեռագրեր էի կարդացել եւ հեշտությամբ իր գիրն էլ կարդացի:
Հիմա լավ չեմ հիշում երկու, թե երեք բանաստեղծություն ընտրեցի: Այնուհետեւ դրանք տպվեցին «Գարուն»-ում:
