Շնորհավորելով բոլոր զինվորական բուժծառայողներին մասնագիտական տոնի առթիվ, մաղթենք նրանց ամուր առողջություն, անձնական երջանկություն եւ հաղթանակներ հիվանդությունների ու խեղումների դեմ անձնվեր պայքարում։
Ձեր վաստակն անուրանալի է ու անգնահատելի, թանկագին բժիշկներ։
Շարունակեք նույն պատրաստակամությամբ ու նվիրումով ծառայել զինվորին, ուրեմն, նաեւ՝ մայր հայրենիքին:

Հայրենական Մեծ պատերազմում տարած հաղթանակի 70-ամյակին նվիրված միջոցառումների շրջանակում Հայաստանում համերգներով հանդես եկավ ՌԴ բանակի Ալեքսանդրովի անվան երգի եւ պարի ակադեմիական համույթը: Ռուս-հայկական (Սլավոնական) համալսարանում ելույթ ունեցան համույթի մենակատարները, «Ալեքսանդրով պարկ» էստրադային խմբի անդամները: Հատկապես տպավորիչ էր ՌԴ վաստակավոր արտիստ, ալեքսանդրովյան լեգենդ Վասիլի Շտեֆուցայի կատարումը: Շտեֆուցան 80 տարեկան է, որից 50 տարին՝ համույթում: Այսօր էլ իր հզոր ձայնով նա ցնցում է դահլիճը, ցույց տալիս, թե ինչպես կարող է երգել «զինվորական պապիկը»:

Կարդում եմ լրատվամիջոցների տարածած հաղորդագրությունը, ու սիրտս սեղմվում է. «Մայոր Սարգիս Ստեփանյանը 32 կիլոգրամանոց կշռաքարը բարձրացրել է 5 անգամ՝ սահմանելով ռեկորդ, որը կարձանագրվի Հայոց դյուցազնագրքում, և հայտ կներկայացվի Գինեսի ռեկորդների գրքում գրանցվելու համար»։ Ես հիշում եմ մեր վերջին զրույցը, որը ամիսներ առաջ էր։ «Չեմ հանձնվելու,- ասում էր Սարգիսը,- կարելի է ապրել առանց ոտքերի։ Մեկ ձեռքով այնքան բան կարելի է անել։ Լեռնագնացությունը չեմ թողնելու, թռչելու եմ պարաշյուտով…»։ Սա նման էր մարտահրավերի։ Սա անհավասար պայքար էր ճակատագրի դեմ։ Կյանքին կառչելու ճիգ էր։ Եվ այսօր՝ այս ռեկորդը։ Հերոս, հաղթանակ, դյուցազուն բառերը շաղվում են համակարգչի վրա։ Ես վերցնում եմ հեռախոսն ու հավաքում եմ Սարգիսի համարը։

Հայոց բանակի կազմավորման առաջին իսկ օրերից լուրջ ուշադրություն է դարձվում բանակում բժշկական ծառայության ձևավորմանը, օրեցօր ընդլայնմանն ու բարելավմանը:
Իննսունականների սկզբներին, երբ թշնամին փորձում էր բարուրում խեղդել արցախցիների ազատագրական պայքարը, զինվորական հանպատրաստից հոսպիտալների վերածվեցին ինչպես Արցախի, այնպես էլ Հայաստանի Հանրապետության գրեթե բոլոր մեծ ու փոքր բուժհիմնարկները: Երևանի Մուրացան փողոցի վրա գտնվող մանկական հիվանդանոցում առանձնացվեց հատուկ բաժանմունք մարտական գործողությունների հետևանքով վիրավորված զինծառայողներին ու ազատամարտիկներին ընդունելու ու բուժելու համար: Հետագայում մանկական հիվանդանոցը տեղափոխվեց հարևանությամբ կառուցված նոր շենք, իսկ նախկին շենքը վերակառուցվելով ու անհրաժեշտ սարքավորումներով լրացվելով, օր օրի արդիականացվելով ու նորանոր արհեստավարժ բուժանձնակազմով համալրվելով, դարձավ նորանկախ մեր երկրի թիվ մեկ զինվորական բժշկական հաստատությունը` ՀՀ ՊՆ կենտրոնական զինվորական կլինիկական հոսպիտալը:

Բժշկական ծառայության փոխգնդապետ Մհեր Սերոբյանը ծնվել է 1970թ. Արմավիրի մարզի Հայկաշեն գյուղում։ Ավարտել է Երեւանի պետական բժշկական համալսարանը։ Ուսանողական տարիներին կամավորական ջոկատի կազմում մասնակցել է մարտական գործողությունների (Քարվաճառ, Արծվաշեն, Հորադիզ)։ Պատերազմից հետո նշանակվել է N զորամասի բուժծառայության պետ։ 2000-2003թթ. սովորել է Սանկտ Պետերբուրգի ռազմաբժշկական ակադեմիայում, որն ավարտել է գերազանցության դիպլոմով եւ ոսկե մեդալով։ 2003-2006թթ. կենտրոնական կայազորային զինվորական հոսպիտալի վիրաբուժական բաժնում ավագ օրդինատոր էր, 2006-2009թթ.՝ ռազմաբժշկական վարչության հոսպիտալային բաժնի ավագ սպա։ 2009թ.-ին նշանակվել է ՀՀ ՊՆ Կենտրոնական պոլիկլինիկայի պետ:

Հետախուզության զորքերի կազմավորման 23-րդ տարեդարձի կապակցությամբ նոյեմբերի 7-ին տոնական միջոցառում էր կազմակերպվել ՀՀ զինված ուժերի հատուկ նշանակության զորամասերից մեկում:
Շնորհավորելով բոլոր հետախույզներին` ՀՀ պաշտպանության նախարար Սեյրան Օհանյանը փաստեց, որ մեծ է եղել հետախուզության դերը Արցախյան հերոսամարտի տարիներին: Մարտական գործողությունների ընթացքում հետախուզական ստորաբաժանումները պատվով են կատարել առաջադրված խնդիրները, եւ բազմաթիվ հետախույզների սխրանքի ու հերոսության շնորհիվ է նաեւ կերտվել մեր հաղթանակը:

Հանգուցալուծումը, ի վերջո, չի ուշանում։ Մարիան, իր ինքնիշխան ու քմահաճ բնավորության համաձայն, որոշում է արձակել երկուսիդ էլ, մենակ թողնել. քեզ՝ քո «մտքերի ու ապրումների հետ»« Մարգուշային՝ «չսիրված լինելու տառապանքի հետ»։ Գուցե, իսկապես էլ, առաջին հայացքից անմարդկային է, վայրի, բայց իր լուծման եղանակով՝ ինչ-որ տեղ նաև արժանապատիվ։ Մարիան մեծահոգաբար հույսի մի դուռ էր բացում Մարգուշայի առաջ, բայց և իր հետևից էլ դռները չէր փակում, որով դնում էր քեզ դժվարին ընտրության առաջ, ինչը դու չէիր կարող կռահել։ Ու հանկարծ հասկանում ես, որ զրկված ես ընտրության հնարավորությունից կամ, որ շատ ավելի անարդար է, ստիպված ես ընտրել հետոյի ու վաղվա միջև, որովհետև իրական պահը ձեռքիցդ բաց ես թողել։ Համաձայն եմ, երկու դեպքում էլ ՀՈՒՅՍԸ մարում է անհուսությունից, բայց չի մեռնում։ Նորից հիշատակենք «ավետարանչին»՝ «Քո մեծ ու ազնիվ Սիրտը քեզ դուրս կբերի մի նոր ու լուսավոր ուղի՝ նոր ընտրության առաջ»։