#12 (1132) 06.04.2016 – 12.04.2016
Այս պահին հիվանդանոցում եմ. ֆիզիկապես ի վիճակի չեմ իմ հայ զինվորի կողքին լինելու, բայց սիրտս սահմանին է: Հենց կարողանամ ոտքի կանգնել, դեն եմ նետելու տարիքի բեռն ու գնալու եմ սահման:
Հայրենական մեծ պատերազմի, այդ տարիներին` թիկունքի, աշխատանքի և զինծառայության վետերանները իրենց զայրույթն ու վրդովմունքն են հայտնում Ադրբեջանի կողմից Լեռնային Ղարաբաղի Հանրապետության հյուսիսային և հյուսիս-արևելյան սահմանի երկայնքով լայնամասշտաբ հարձակումներ սանձազերծելու կապակցությամբ, որոնք ուղեկցվում են զենքի բոլոր տեսակների օգտագործմամբ:
Գլխավորը՝ թուրքին ստիպես՝ փախչի, հենց փախավ, էլ նրան բռնող չի լինի…
Լեյտենանտ Աշոտ Շահբազյանը ԼՂՀ ՊԲ հարավարեւելյան ուղղությամբ մարտական հերթապահություն իրականացնող երիտասարդ խոստումնալից դասակի հրամանատարներից է: Զինվորները վստահում են նրան, հարգում, քանի որ բանիմաց է, աշխատասեր, բարեսիրտ:
Հայրս եղբայրներիս երեքին էլ վերաբերվում էր ինչպես զինվորների, ո՛չ, ապագա չէ, այլ հենց զինվորների: Հիմա արդեն երեքն էլ կատարել են իրենց զինվորական պարտքը: Սիրում էր կարգուկանոնը, խիստ էր, մեծագույն հարգանք էր տածում, ակնածանք ուներ պետական խորհրդանիշների, զինվորական համազգեստի նկատմամբ:
Ադրբեջանի ժողովրդական գրող, «Քարե երազներ» հանրահայտ գրքի հեղինակ Աքրամ Այլիսլիի չընթերցված ելույթը՝ գրված մարտի 31-ին Վենետիկի «Քաղաքակրթությունների խաչմերուկ» միջազգային գրական փառատոնի համար:
Երեւանի նահանգի գավառներում կռիվներն առաջին հերթին բռնկվում են Նախիջեւանում եւ Շարուրում, որտեղ ապրում էին մեծ թվով թուրքեր, իսկ իշխանությունը տեղական թուրք խաների ու բեկերի ձեռքում էր:
