Երբ սահմաններին վտանգ կա, երբ թշնամին ոտնձգություններ է անում մեր հայրենիքի դեմ, երբ սպառնում է մեր ազատությանը, մենք ավելի ենք համախմբվում: Մենք դառնում ենք ավելի հավաք, ի մի ենք բերում ողջ ուժերը, որ սահմանն՝ անառիկ, երկիրն աննվաճ պահենք: Յուրաքանչյուրս գիտակցում ենք պատասխանատվության մեր բաժինը ու մեր պարտքը հայրենիքի հանդեպ: Ոչ միայն խուճապային տրամադրություն չկա ծնողների ու զինակոչիկների շրջանում, այլև ես նկատում եմ ավելի մեծ պատրաստակամություն ու լրջություն: Զինակոչիկների ոգին բարձր է, նրանք պատրաստ են զենքով պաշտպանելու հայրենիքը: Նույնքան ամուր ու վճռական են նրանց ծնողները…

ԼՂՀ ՊԲ հարավարեւելյան ուղղություն: 2015 թվական: Հակառակորդը իրականացրեց հարձակողական, դիվերսիոն գործողություններ, գնդակոծություններ մեծ տրամաչափի զինատեսակներից: Զորամասի զինծառայողների մասնագիտական պատրաստվածության, անձնական խիզախության շնորհիվ հակառակորդը ձախողեց իր որդեգրած նենգ մարտավարությունը, կրեց կորուստներ ու ետ շպրտվեց:

Օրերս «Հայ զինվոր» թերթի խմբագրություն այցելած Սերգեյ Կարապետյանը ներկայացավ որպես Խորհրդային Միության 46-րդ դիվիզիայի հրամանատար, գեներալ-մայոր Սերգեյ Կարապետյանի թոռը: Երկու խնդրով էր եկել: Առաջինը Գորիսում իր լեգենդար պապի անունով փողոցի վերանվանման խնդիրն էր: Մյուսը ռուսաստանցի լրագրող Վլադիմիր Կոտյուխից ստացված նամակն էր, որում վերջինս խնդրում էր տեղեկություններ հայթայթել Մեծ հայրենականում հերոսաբար զոհված մեկ այլ հերոս հայորդու՝ կրտսեր լեյտենանտ Արտյուշա Օհանջանյանի մասին՝ ՌԴ ռազմաօդային ուժերի կազմավորման 100-ամյակի առթիվ Վորոնեժում նրա անվամբ փողոցում հուշատախտակ տեղադրելու և հերոսի կենսագրական տվյալները համալրելու համար: Մեր այցելուն հատկապես մտահոգ էր ռուսաստանցի լրագրողի խնդրանքը բավարարելու հարցով եւ ակնկալում էր, որ խմբագրությունը հնարավորինս հետամուտ կլինի եւ կօգնի գլուխ բերելու փաստահավաքության դժվարին եւ նվիրական գործը: Իսկ իր պապի՝ Սերգեյ Կարապետյանի անվան հետ կապված խնդիրն ինքը գրեթե լուծված է համարում: Այդպես էլ արեցինք. հաջողվեց գտնել կրտսեր լեյտենանտ Արտյուշա Օհանջանյանի ազգականներին և հետաքրքրական փաստեր քաղել նրա մասին, որոնք կներկայացնենք մեր թերթի հաջորդ համարում:

Ես կանգնած եմ այս ամբիոնի առջև ոչ միայնակ… Շուրջբոլորս ձայներ են, հարյուրավոր ձայներ, որ շարունակ ինձ հետ են: Մանուկ հասակից սկսած: Ես ապրում էի գյուղում: Մենք՝ երեխաներս, սիրում էինք խաղ անել փողոցում, բայց իրիկնաժամին մագնիսի պես ձգվում էինք դեպի աթոռակները, որոնց վրա իրենց տների կամ խուղակների մոտ հավաքվում էին, ինչպես մեզ մոտ են ասում, հոգնաբեկ պառավները: Նրանցից և ոչ մեկը չուներ ամուսին, հայր, եղբայր. պատերազմից հետո մեր գյուղում ես տղամարդկանց չեմ հիշում: Բելառուսում Երկրորդ աշխարհամարտի տարիներին ռազմաճակատում և պարտիզանական մարտերում զոհվեց յուրաքանչյուր չորրորդ բելառուսը: Պատերազմից հետո մեր մանկական աշխարհը կանանց աշխարհ էր: Ամենից շատ իմ մեջ տպավորված է այն, որ կանայք սիրո մասին էին խոսում, և ոչ մահվան: Արդեն տարիներ էին անցել, իսկ նրանք սպասում էին. «թող որ առանց ձեռքերի, առանց ոտքերի վերադառնա, ես նրան ձեռքերիս վրա կտանեմ»: Առանց ձեռքերի… առանց ոտքերի… Կարծես թե ես մանկուց գիտեի՝ ինչ ասել է սեր…

Ներկայացնում ենք հատվածներ բելառուս գրող, Նոբելյան մրցանակի դափնեկիր Սվետլանա Ալեքսիեւիչի վերջին հարցազրույցներից, որոնցում նա խոսում է հասարակական եւ պետական կյանքում մտավորականության հսկայական ու անփոխարինելի դերի մասին: Ի դեպ, հարցազրույցում Նոբելյան մրցանակակիրը, որպես քաջ, ազնիվ ու անկաշառ մտավորականի օրինակ, բերում է բանաստեղծուհի Սիլվա Կապուտիկյանի օրինակը:

Շարքային Սմբատ Մարգարյան. ծանրամարտ, Եվրոպայի առաջնության մինչև 23 տարեկանների արծաթե մեդալակիր

սահմանամերձ բոլոր համայնքների ղեկավարները, պետական պաշտոնյաները պետք է պարտադիր լինեն զինապարտ: Թիկունքը` թիկունք, սակայն սահմանային բնակավայրերի ղեկավարները կրկնում եմ՝ պետք է լինեն զինապարտ: Մեր ժողովուրդը իր հող ու ջրին կառչած է արմատներով: Վահրավար փոքրիկ գյուղում, որտեղ ձմռանը 5-6 ընտանիք է ապրում, աննկարագրելի իրարանցում, աշխուժություն է տիրում, երբ սահմաններում կրակոցներ են լինում: Տեսնել է պետք, թե ինչպես են նրանք համախմբվում, զինվում, ջոկատ կազմում և պատրաստվում մարտի: Եվ նրանց խոսքը այս է. «Ինչ լինելու է, թող շուտ լինի, որ էրեխեքին փայ չմնա»: