Հոկտեմբերի 8-ին իրենց մասնագիտական տոնն են նշում հայ տանկիստները, իսկ 10-ին՝ ռադիացիոն, քիմիական եւ կենսաբանական զորքերը։ Ազգային բանակի բոլոր տոներն սպասված են ե՛ւ հայ զինվորի համար, ե՛ւ գեներալի։

Հոկտեմբերի 8-ին` Տանկիստի օրը, գնդապետ Գ. Խաչատուրովի հրամանատարությամբ գործող զորամիավորման տանկային ստորաբաժանումներից մեկում անցկացվեց մարտական պատրաստության, զինվորական կարգապահության և զորքերի ծառայության սեպտեմբեր ամսվա արդյունքների ամփոփումը, որին ներկա էին ԲԶ հրամանատարի տեղակալ, գնդապետ Արսեն Ալավերդյանը, զորամասի հրամանատարական կազմը փոխգնդապետ Արմեն Մաթևոսյանի գլխավորությամբ, Հաղարծին վանքի վանահայր Արիստակես վարդապետ Այվազյանը, զորամասի շարքային և սպայական անձնակազմը:

Ցանկացած կոլեկտիվ, ընտանիք ամուր է, եթե այնտեղ տիրում է փոխադարձ վստահության ու համագործակցության մթնոլորտ: Բանակն էլ մի մեծ ընտանիք է, որը վսեմ առաքելություն ունի`պաշտպանել հայրենիքը: Ուստի, առավել քան կարեւոր է, որ զինվորական ընտանիքում բարձր վստահություն ու փոխգործակցության մթնոլորտ տիրի` զինվորի եւ հրամանատարի, զինծառայողների միջեւ լինեն առհասարակ առողջ միջանձնային հարաբերություններ:

Նախապես պայմանավորվել էինք: «Երիտասարդական» մետրոյի մոտ փորձեցի հայացքով գուշակել, թե ինձ ընդառաջ եկող երիտասարդներից ո՞ր մեկն է Մխիթար Ալեքսանյանը: Նա ինքը ինձ ձեռքով արեց՝ նկատելով փնտրող հայացքս: Բազմության մեջ մյուս տղաներից առանձնապես չտարբերվող այս ծայրահեղ համեստ, սիրալիր երիտասարդը նստած է դիմացս և հանդարտ ձայնով խոսում է… Ընդամենը մի քանի ամիս առաջ Թալիշի մատույցներում մղվող մարտերի մասնակիցն է եղել… Խոսում է ընտիր հայերենով, փոքր-ինչ բարբառային առոգանությամբ. ծնունդով Վրաստանից է՝ Մառնեուլից: Լսենք նրան:

Սասուն Մկրտչյան…մեկը այն երիտասարդներից, որոնք կենդանության օրոք չեն արտաբերել հայրենիքին նվիրված բարձրագոչ խոսքեր, եղել են համեստ, չեն փորձել առանձնանալ կամ քաջի համբավ ձեռք բերել, բայց մի ակնթարթում, ամենա-ամենակարեւոր ու վճռական մի պահի հաստատեցին իրենց ազնիվ, հայ տղամարդու վեհ տեսակ լինելու փաստը… Նրանք միացան մեր մյուս հերոս քաջերին, որ այսօր արդեն մեր կողքին չեն…

Մեր որդին` Բագրատ Վահանի Կարապետյանը, ծառայում է ազգային բանակի զորամասերից մեկում: Բանակում զինվոր որդի ունեցող յուրաքանչյուր ծնող կհասկանա, թե ինչ ապրումներ ու ինչ հույզեր ունեն մեր ընտանիքի անդամները, քանի որ բանակի հետ կապված ամեն մի խոսք ու զրույց անցնում է մեր հոգու և սրտի միջով:

Դանիելը փոքր է, երեք տարեկան է ընդամենը ու չի հասկանում: Դանիելը սպասում է զինվոր եղբորը: Դանիելը կարմիր, վառվռուն թշերով մարտունեցի փոքրիկ տղա է ու ամեն օր հարցնում է մորը` մա՛մ, բա Նորիկը ե՞րբ կգա բանակից: