Հայրենական մեծ պատերազմի, այդ տարիներին` թիկունքի, աշխատանքի և զինծառայության վետերանները իրենց զայրույթն ու վրդովմունքն են հայտնում Ադրբեջանի կողմից Լեռնային Ղարաբաղի Հանրապետության հյուսիսային և հյուսիս-արևելյան սահմանի երկայնքով լայնամասշտաբ հարձակումներ սանձազերծելու կապակցությամբ, որոնք ուղեկցվում են զենքի բոլոր տեսակների օգտագործմամբ:

Գլխավորը՝ թուրքին ստիպես՝ փախչի, հենց փախավ, էլ նրան բռնող չի լինի…

Լեյտենանտ Աշոտ Շահբազյանը ԼՂՀ ՊԲ հարավարեւելյան ուղղությամբ մարտական հերթապահություն իրականացնող երիտասարդ խոստումնալից դասակի հրամանատարներից է: Զինվորները վստահում են նրան, հարգում, քանի որ բանիմաց է, աշխատասեր, բարեսիրտ:

Հայրս եղբայրներիս երեքին էլ վերաբերվում էր ինչպես զինվորների, ո՛չ, ապագա չէ, այլ հենց զինվորների: Հիմա արդեն երեքն էլ կատարել են իրենց զինվորական պարտքը: Սիրում էր կարգուկանոնը, խիստ էր, մեծագույն հարգանք էր տածում, ակնածանք ուներ պետական խորհրդանիշների, զինվորական համազգեստի նկատմամբ:

Ադրբեջանի ժողովրդական գրող, «Քարե երազներ» հանրահայտ գրքի հեղինակ Աքրամ Այլիսլիի չընթերցված ելույթը՝ գրված մարտի 31-ին Վենետիկի «Քաղաքակրթությունների խաչմերուկ» միջազգային գրական փառատոնի համար:

Երեւանի նահանգի գավառներում կռիվներն առաջին հերթին բռնկվում են Նախիջեւանում եւ Շարուրում, որտեղ ապրում էին մեծ թվով թուրքեր, իսկ իշխանությունը տեղական թուրք խաների ու բեկերի ձեռքում էր:

Ես իրոք հիացած եմ մեր երիտասարդների ուժով, կամքով, նրանով, թե ինչ առյուծի սիրտ են կրում իրենց կրծքի տակ, ինչ լավ զինվորական մասնագետներ են: