Փետրվարի 20-ին ՀՀ պաշտպանության նախարարության վարչական համալիրում մեկնարկել է ՀՀ ԶՈւ ղեկավար կազմի հնգօրյա օպերատիվ հավաքը, որին մասնակցում են ՀՀ պաշտպանության նախարարի, զինված ուժերի գլխավոր շտաբի պետի տեղակալները, ՊՆ եւ ԶՈւ ԳՇ վարչությունների, առանձին բաժինների պետերը, բանակային զորամիավորումների հրամանատարները, ինչպես նաեւ ազգային անվտանգության ծառայության սահմանապահ զորքերի եւ ՀՀ ոստիկանության զորքերի հրամանատարական կազմը: Հայկական երկու hանրապետությունների զինված ուժերի փոխգործակցության շրջանակում միջոցառմանը ներգրավված են նաեւ ԼՂՀ ՊԲ հրամկազմի ներկայացուցիչները:

Փետրվարի 20-ին Արցախում անցկացվեց սահմանադրական փոփոխությունների հանրաքվե՝ կառավարման նախագահական համակարգի անցնելու վերաբերյալ: Արցախի ժողովուրդը կրկին հաստատեց ժողովրդավարության սկզբունքներով ապրելու իր ազատ կամարտահայտման իրավունքը:

Չընդհատվող պատերազմ, ամեն քայլափոխի հանդիպող զինյալ պարեկներ, էլեկտրականության, առանձին վայրերում նաեւ խմելու ջրի իսպառ բացակայություն: Այսպիսին է ներկայիս Սիրիայի Արաբական Հանրապետությունում տիրող իրավիճակը: Նախքան պատերազմը տեղի հայ համայնքի անդամների թիվն այստեղ գերազանցում էր 100 հազարը, այժմ այն երկու անգամ նվազել է: Շատերը գաղթել են այլ երկրներ, մի մասն էլ ՀՀ կառավարության տրամադրած օդանավերով տեղափոխվել եւ ապաստան է գտել մայր հայրենիքում: Այսուհանդերձ, տասնյակ հազարավոր հայեր այսօր էլ շարունակում են բնակվել իրենց համար երկրորդ հայրենիք դարձած Սիրիայում:

Այս կարճ նամակով ուզում եմ երախտագիտությունս հայտնել ձեր նվիրյալ առաքինության համար: Մեր հազարամյա պատմության մեջ միշտ ունեցել ենք հերոսներ, մարտիկներ, որոնք դյուցազնորեն պաշտպանել են մեր հողերը թշնամիների ճիրաններից:

Սերժանտ Գրիգոր Թադեւոսյանը ՀՀ խաղաղապահ բրիգադի պայմանագրային զինծառայող է: Ֆիզիկական գերազանց տվյալներ ունեցող երիտասարդը ռեկորդներ է սահմանել պտտաձողից կախված ձգումներ կատարելու վարժությունից եւ երկու անգամ գրանցվել հայկական «Դյուցազնագրքում»: Այս վարժությամբ գերազանցել է նաեւ Գինեսի գրքի վերջին ռեկորդը: Շուտով հայտ կներկայացնի Գինեսի ռեկորդների հանձնախմբին իր նոր՝ այս անգամ արդեն համաշխարհային ռեկորդը ներկայացնելու համար:

Նոյեմբերյանի տարածաշրջանում եթե հարցնեք` հիշո՞ւմ եք Սերգեյ Մարտիրոսյանին, պատասխանը, վստահ եղեք, հաստատ ջերմ հնչերանգով կպարուրվի` «մեր զինկոմն էր մայորը, բայց մեզ համար նա իսկական գեներալ է…»:

Ապրիլի 24-ին՝ հայերի ցեղասպանության յոթանասուներորդ տարելիցի օրը, որի մասին հատուկ նշանակության երրորդ գումարտակում ոչ ոք երբեւէ ոչինչ չէր լսել, ոչինչ չգիտեր, մեր ջոկը պարեկում էր «Սատանի» կոչվող կամրջի վրա եւ փաստաթղթային ստուգումներ էր անցկացնում։ Սատանի կամուրջը իր խորհրդային սպասավորներով տեղաբնիկների համար վաղուց արդեն վերածվել էր մի յուրօրինակ լիկկայանի, որտեղով երթեւեկողների շարքերից ժամանակ առ ժամանակ զատվում էին ապաշնորհ եւ քաղաքականապես անբարեհույս աֆղանցիները, որոնք դժվարանում էին, ասենք, պատասխանել մի քանի պարզունակ հարցերի՝ ձո՞ւն է առաջ եղել, թե հավը, ի՞նչ գույն ունի հույսը, ե՞րբ եւ ո՞վ է առաջին անգամ կանեփ ցանել…