Այս խորագրի ներքո տպագրում ենք Աբխազիայի Գուլրիփշի շրջանի Բագաժյաշտա եւ Նահա գյուղերի հայկական դպրոցների աշակերտների խոսքը` ուղղված հայ զինվորին:

Հրանտը կարծում էր, որ համայնքի խնդիրները լուծում կստանան ժողովրդավարական Թուրքիայում, իսկ վերջինիս` ԵՄ ինտեգրումն էլ կարագացնի այս գործընթացը:

Ֆաշիզմի դեմ մղված պայքարում, ազատության և անկախության ծանր փորձության օրերին, ինչպես ռազմաճակատում, այնպես էլ թիկունքում հայ կանայք իսկական սխրագործություն գործեցին: Հայ հերոսուհի կանայք թշնամու դեմ կատաղի մարտերում մարտնչեցին որպես օդաչուներ, հրետանավորներ, հրաձիգներ, կապավորներ և բժշկասանիտարական աշխատողներ՝ նպաստելով անարգ թշնամու ուժերի ջախջախմանը:

Ազգամիջյան ատելության ֆոնին այս պատմությունը մի այլ հնչեղություն ունի։ Խոսքը վերաբերում է իմ հայրենի քաղաք Գորիսին ու Խնձորեսկ գյուղին, որտեղ մարդիկ լցված են սարոյանական անսահման բարությամբ ու սիրով, չնայած այն բանին, որ քաղաքն իր սահմանամերձ գյուղերով եղել է անընդհատ հրետակոծության տակ, բայց գորիսեցին չի չարացել…

Մայրս ինձ է նայում՝ աչքերում վշտի համր ճիչ։ Երբեմնի ողորկ, ճերմակաթույր մաշկը ծերունական դարչնագույն եւ պեպեն է առել։ Մայրս ծերացել է։ Նրա համար ես էլի առաջվա խեղճ ու կրակն եմ։

Քրիստոնյայի հաղթական սիրո մասին է այս դրվագը, սեր, որ միայն հոգով զորեղները կարող են դրսեւորել։

Հայոց լեզուն և խոսքը հայ էթնոսի և ազգի հավաքական գիտակցության արտահայտությունն է, այն մշակվել, հղկվել է հազարամյակների ընթացքում: Հայոց մշակույթը հայերենի հետ անքակտելիորեն կապված է: Առանց լեզվի անհնար է պատկերացնել մշակույթ: Դա է պատճառը, որ մշակույթը հաճախ կոչվում է տվյալ ազգի և ժողովրդի հոգևոր նվաճումը: Լեզուն մշակույթի ոչ միայն կրողն է, նաև նրա հայելին, որտեղ արտացոլվում է ազգի լիարժեք կերպարը: