Հունվարի 12-ն էր, որոշ մարդկանց համար պարզապես ձմռան ցուրտ ու պաղ մի օր: Իսկ ինձ եւ ծնողներիս համար` չափից ավելի ջերմ ու տաք օր էր: Զինվոր եղբայրս ծառայությունից տուն էր վերադարձել: Երկու տարի անհամբեր սպասել էինք այս օրվան, հաշվել ամիսներն ու օրերը…

Հունվարի 28-ը Բանակի օրն է: Բանակի ծնունդը անակնկալ չէր: Այն մեր երազն էր, որն իրականություն դարձավ: Բանակը մեր կեցության, հարատեւության, ինքնության երաշխավորն է: Բանակը մեր տունն ու տանիքն է: Հոյաշուք մի տոն, որի առթիվ խմբագրության փոստը բազում շնորհավորանքներ է ստանում, որոնք էլ շարունակաբար կտպագրենք «Հայ զինվորի» էջերում:

Սլավոնական արտաքինով կանաչակն այս տղային քչերն են ճանաչում. չի սիրում աչքի ընկնել, պատմել, խոսել իր արածի ու չարածի մասին: Չափազանց զուսպ, համեստ, ընկերասեր, ներամփոփ, մեղմ ժպիտով… թերեւս այսպես կարելի է բնութագրել մերօրյա հերոս Վակին` Վարդգես Ումրիկյանին:

Տղերքը ընկան… բայց դիրքը մե՛րն է,
Արցախցին նախնյաց սուրբ հողի տե՛րն է,
Սերունդներ կանցնեն, նորերը կգան,
Քաջանց քաջերի՛ն երանի կտան:

Հայաստանի սահմանամերձ գյուղերից է Բերդավանը: Ադրբեջանի հետ 18 կմ-ոց ճակատ ունի: Սահմանաբերանի մյուս գյուղերի նման հազար դառնություն է տեսել, հազար դժվարություն: Ինչ տեսակի, ինչ տրամաչափի զենքով ասես՝ չեն կրակել այս շենի ուղղությամբ: Գյուղի ժողովուրդը իր մի կտոր հացը արյուն-քրտինքով է վաստակում. այգիներից բերք-բարիքը հավաքում է թշնամու ուղիղ նշանառության տակ, հաճախ չմարող կրակատարափի տակ:

Գյուղի պաղ օդը կամաց-կամաց լցվում է թոնրի թարմ թխած լավաշի բույրով: Հացթուխ Սիլվան վաղ առավոտից գործի է անցել. լավաշ թխելուց առաջ դեռ թոնիրը պետք է վառես, սպասես միջի փայտը մոխրանա, հետո գնդած խմորը գրտնակես, բացես, օդի մեջ էլ մի ձեռքից մյուս ձեռքը գցես ու նոր հանձնես տաք թոնրին:

Այս փոքրիկ երկրի մեծ քաղաքում, ուր շունը տիրոջը չի էլ ուզում ճանաչել, որովհետև տերերը շատ են ե անճանաչելի, օրը սկսվում է կասկածներով։