Լեոնիդ Ենգիբարյանը իր գլխավոր խնդիրը մարդկանց ծիծաղեցնելը չէր համարում: Նրա համար ավելի կարեւոր էր մարդկանց մտածել ստիպելը: Շատերը նման մոտեցումը չէին ընդունում, Նիկուլինը սկզբում նրան քննադատում էր, իսկ ավելի ուշ ճանաչեց նրա տաղանդի եզակիությունը: