«…Նե՛լլի, սիրելի՛ս, թանկագի՛նս, ների՛ր…Ների՛ր, որ գուցե այնպիսին չեմ եղել, ինչպիսին պե՛տք է լինեի: Ների՛ր ամեն ինչի համար, մի՛ բարկացիր: Դու իրավունք ունես ինձ դատապարտելու արարքիս համար, բայց, երևում է, մեզ վիճակված չէ իրար հետ ծերանալ…»:

Արցախի Հանրապետության անկախության հռչակման 27-րդ տարեդարձն է: Սահման ենք ճանապարհվում՝ շնորհավորելու դիրքապահ զինվորներին, փոխանցելու Արցախի ազատամարտիկների միության ու Քաշաթաղի շրջվարչակազմի պատրաստած նվերները:

Բարձրակարգ, դիմացկուն, անվրեպ, անխոցելի, անտեսանելի. այսպիսի բառերով են հաճախ բնութագրում մարտական խնդիրը կրակով լուծող մասնագետներին՝ դիպուկահարներին: Խոցել թիրախը որոշակի տարածությունից՝ գուցե առաջին հայացքից պարզ առաջադրանք թվա, սակայն ամենեւին էլ այդպես չէ:

Սահմանամերձ Արենի գյուղում բնակվող Ավետիսյանների ընտանիքում ուսումնական նոր տարվա մեկնարկը յուրովի է տրվում. նրանց կրտսեր աղջիկը՝ Աննան, գերազանց գնահատականներով ընդունվել է ռազմական համալսարան: Մոտոհրաձիգ է դառնալու:

Զինվոր կա՝ սահմանին է ծառայում. նրա բազկին՝ ուժ, ոգուն՝ ամրություն, իսկ զինվոր էլ կա՝ իր ժամանակը, Աստծու կողմից իրեն տրված տաղանդն է լիուլի ծառայեցնում Հայրենիքին: Զաքար Քեշիշյան – Կամիլա Երկանյան-Քեշիշյան. նրանց սիրտը «եռանիստ» է. մի կողմում Լիբանանն է` Զաքարի ծննդավայրն ու այժմ արդեն Կամիլայի բնակատեղին ու աշխատավայրը, մյուս կողմում Հայաստանն է, որի հետ բազում մարդկային ու ստեղծագործական կապերով են կապված, երրորդը Արցախ աշխարհն է, որտեղ նրանք հույս են սփռում եւ իրենց ոգու լույսը՝ գունավորելով Շուշիի մշակութային կյանքը:

Հայրենի հողը նորից ջերմացավ: Ո՛չ, ռումբեր չեն պայթում, արյուն չի հեղվում: Արևի շողերի ջերմ համբույրից է ջերմացել հողն իմ հայրենի: Այս գարունն էլ նման կլինի իմ կյանքի բոլոր քսան գարուններին՝ խաղա՜ղ, ծաղկառատ:

Իմ հայ զինվոր, իմ մեծ եղբայր։
Ես հպարտ եմ քո քաջությամբ,
Քո վեհությամբ, հզորությամբ,
Որ կանգնած ես մեր սահմանին
Ու հսկում ես անդորրը մեր։