ՀՀ հարավարեւմտյան սահմանագոտու մարտական հենակետերից մեկում ծառայում է դիրքի ավագ, կրտսեր սերժանտ Գառնիկ Մուրադյանը: Գառնիկի զորացրվելուն հինգ ամիս է մնացել: Մարտական ծառայության մեջ աչքի ընկնելու համար զորամիավորման, գնդի հրամանատարների կողմից խրախուսված, շնորհալակալագրեր ստացած զինվորը, պարզվում է, հեղինակավոր Օքսֆորդի համալսարանի ուսանող է: Վեց ամիս էր հասցրել սովորել, երբ զինծառայության անցնելու ժամանակը մոտեցավ: Գառնիկը վճռեց կիսատ թողնել ուսումը, վերադառնալ ու պարտքը ժամանակին հատուցել հայրենիքին:

Մեր բանակի երիտասարդ սպաներից է մայոր Մասիս Հակոբյանը: Զբաղեցրել է տարբեր պաշտոններ՝ դրսեւորելով զինվորականին հատուկ հմտություն եւ կարողություններ, նվիրված ծառայությունն էլ գնահատվել է բազմաթիվ պարգեւներով՝ Մարտական ծառայության մեդալ, «Դրաստամատ Կանայան» , «Ծովակալ Իսակով»…

Հոգեբանական պատրաստությունը կուրսանտների՝ զինվորական ծառայության նկատմամբ դրական հուզական վերաբերմունքի, դժվարությունների հաղթահարման ներքին պատրաստակամության, հուզակամային կայունության ձևավորմանն ուղղված նպատակային, կազմակերպված գործընթաց է:

Աշխատասենյակում սպասում եմ Շուլի Հակոբյանին. նա «Մարտական խաչ» երկրորդ աստիճանի շքանշան ունի և գալու է, որ պատմի, թե ինչպես խոցեց մեր հողը մտած ադրբեջանցիների երեք տանկերը, և ինչպես զինվոր տղերքով փակեցին սահմանախախտ հակառակորդի ճանապարհը:

Հայրս զինվորական էր, նա պատերազմից վերադարձավ վիրավոր ու շատ շուտ մահացավ։ Հինգ տարեկանում զրկվեցի հորից։ Իմ կորուստներն սկսվեցին մանկությունից՝ կորցրի երկու եղբայրներիս, քրոջս…

Ձեր ցավը տանենք, այս ի~նչ արեցիք,
Խիզախ Արծիվներ հպարտ լեռների,
Ձեր կյանքին մեռնենք, այս ի~նչ արեցիք.
Ձեր հզոր ճախրով, զարկով ամեհի
Մի ամբողջ ցեղի նոր դաս տվեցիք:

Երթևեկելիս ամրագոտիները կապելու վերաբերյալ օրենքից երեսուն կամ քառասուն տարի անց և դրա վերաբերյալ հանրապետության գործող վարչապետի հիշեցում-հրահանգից տասնհինգ տարի առաջ Երևանի Սարի թաղ բնակավայրում տարածվեց իմ որդու զոհվելու մասին լուրը։