Ամռան երկրորդ ամսվա սկզբից Արցախի Հանրապետությունում սկսվել է ամառային զորակոչը: Հուլիսի 9-ին զորակոչը մեկնարկեց Քաշաթաղի շրջանում: Բերձորում՝ շրջանային զինկոմիսարիատում, առավոտյան արդեն եռուզեռ էր: Շրջանի տարբեր բնակավայրերից ծնողների, հարազատների, ընկերների ու բարեկամների ուղեկցությամբ զինկոմիսարիատ էին ներկայանում զորակոչիկները:

Իմ երկու որդիներն էլ ծառայել են ազգային բանակում: Ու ես գիտեմ, թե ինչ ապրումներ է ունենում այն ծնողը, որի զավակը կանգնած է առաջնագծում:

Մայիսի 13-ին ՊԲ հյուսիսային ուղղությամբ տեղակայված զորամասերից մեկի պահպանության տեղամասում հակառակորդի կողմից արձակված կրակոցից հրազենային ծանր վիրավորում էր ստացել զինծառայող Շամխալ Պետրոսյանը:

Գո՛ռ ջան, դու հիմա Օմարի բարձունքին ես, 3500 մետր բարձրության վրա, որտեղ դու եւ քեզ պես տղաները հայրենիքի սահմաններն եք պաշտպանում՝ ապահովելով մեր հանգիստ կյանքն ու գործունեությունը։ Իմ զինվոր տղա, այսօր դու դառնում ես 20 տարեկան…

Հայկական բանակի պատվո պահակային վաշտը ոչ միայն ԶՈՒ, նրա կայացածության, այլեւ պետության հզորության առհավատչյան է, նրա այցեքարտը։ Չէ որ պատվո պահակախումբն է մասնակցում օտարերկրյա պետությունների ղեկավարների դիմավորելու եւ ճանապարհելու միջոցառումներին, առանց նրա մասնակցության չի նշվում պետության, ԶՈՒ համար կարեւոր եւ ոչ մի միջոցառում։

Մեր հազարամյա մշակութային գանձերը ցուցադրվում են ոչ միայն Հայաստանի, այլ նաեւ աշխարհի տարբեր հեղինակավոր թանգարաններում՝ Լուվր, Էրմիտաժ, Լոնդոնի Բրիտանական թանգարան…

Արտակ Համբարձումյանը խաչքարագործ է: Ինքն է այդպես ասում: Իսկ ես նրան կոչում եմ խաչքարարար: Որովհետեւ նրա խաչքարերը գործ չեն, արարում են, ու դուք չեք հասկանա ասածս, մինչեւ չտեսնեք-չզգաք ասեղնագործ, ծաղկանկար նախշերի թովչանքը` մերթ ծեքծեքուն ու թեթեւ, մերթ ծանր ու պինդ…