Ողբերգության պես ու սուրբ հավատի
Զանգերն են հնչում Սարդարապատի։

Գալիք ժամանակների շառագույն հորիզոնների ֆոնին՝ հոյաշուք մի բերդ, անքանդ, անխոցելի մի պարիսպ է բարձրանում, դա Հայոց պետականությունն է։ Եվ ի՞նչն է առավել նույնական այդ պետականության հետ, որքան՝ Հայոց բանակը։

Բաշ Ապարանի ջոկատի հրամանատարությունը դրվեց դաշնակցական պարագլուխներից մեկի՝ Դրաստամատ (Դրո) Կանայանի վրա։ Պետք է ամենայն անկեղծությամբ ու ափսոսանքով խոստովանել, որ մինչեւ այժմ հայ ժողովուրդն արժանին չի հատուցել նշանավոր ճակատամարտում իր ռազմիկների ու ժողովրդական աշխարհազորի անօրինակ հերոսությանը, նրանց պատվին հուշարձան չի կանգնեցրել։

Հակաօդային պաշտպանությունն առանձնահատուկ եւ անգնահատելի դեր ունի ռազմական անվտանգության համակարգում: Ժամանակակից մարտում որոշիչ հարվածը հիմնականում հենց օդուժն է հասցնում, իսկ օդային հարձակումների կանխողն ու կասեցնողը հակաօդային պաշտպանություն իրականացնողներն են՝ օդային դարպասների մշտարթուն ժամապահները:

Սարդարապատի ճակատամարտի շատ մասնակիցներ հետագայում դարձան նշանավոր մարդիկ, որոնք սերունդներին են թողել ականատեսի իրենց վկայությունները 1918-ի մայիսի 26-28-ի ահեղաշունչ օրերի մասին։ Փորձենք ճակատամարտի մի քանի դրվագ ներկայացնել նրանց հիշողություններով։

Ես պիտի պատմեմ երկու պատմություն երկու եղբայրների՝ Տիգրան եւ Ժորա Աբգարյանների մասին: Ավելի ճիշտ՝ ես կպատմեմ Ժորա Աբգարյանի մասին ու իմ պատմությունը կկոչեմ «Տղան, որն անվադողեր է հավաքում»:

CNN-ը և TIMES ամսագիրը նրան հայտարարել են ԴԱՐԻ ԼԱՎԱԳՈՒՅՆ ԷՍՏՐԱԴԱՅԻՆ ԵՐԳԻՉ