…Դրո՛շ պիտի պահես մի օր
Քո ամրացած ձեռիկներում,
Ու չմարող իմ երգերով
Պիտի գնաս դեպի գրոհ…

Նկատած կլինեք, զորամասի վարչական շենք մտնելիս մեզ մարտական զգաստությամբ դիմավորում է զորամասի դրոշը։ Գիշեր-ցերեկ նրա կողքին կանգնած է զինվորը՝ դրոշի խորը, խոհուն լռությունն առած իր մեջ, մեկը մեկին շարունակող…

Արցախյան պատերազմում հավերժացած զինվորների շարքը համալրվեց ևս մեկ հերոսով՝ Ալեքսանդր Սարգսյան. երեսուներկուամյա երիտասարդը Հայրենիքի կանչով պատերազմի առաջին օրն իսկ զինվորագրվեց ու մեկնեց ռազմաճակատ։

Պատերազմից հետո առաջին զորակոչն է: Հետաքրքիր է ու կարևոր՝ ինչպե՞ս են տրամադրված տղաները, և ի՞նչ մտորումներով, ուղերձներով ու տրամադրությամբ են նրանց բանակ ճանապարհում հարազատները:

Արցախի նախագահը, Պարգեւ Սրբազանը, լեգենդար զորահրամանատար Կարեն Ջալավյանը ու էլի շատ շատերը ասում են, որ Հակոբ Հարությունյանը հերոսաբար ու անձնվեր պաշտպանել է Հայրենիքը, ամենաօրհասական պահին անգամ չի նահանջել, կռվել է մինչեւ վերջին փամփուշտը, սրտի վերջին զարկն ու ընկել է զենքը ձեռքին:

Ծնողների հպարտությունը, հույսն ու ապավենը իրենց զավակներն են: Երջանիկ են այն ծնողները, որոնք արժանավոր զավակներ են մեծացնում: Մկրտչյանների ընտանիքը հպարտանալու տեղ ունի. կիրթ ու առաքինի, մեծի հարգն իմացող, հայրենապաշտ որդիներ են դաստիարակել:

Մենք կբուժենք քո վիրավոր մարմինը սուրբ,
Ու դու նորից մարգարտափայլ կշողշողաս,
Քեզ գրկել է արյունածոր մի ժողովուրդ,
Քո թևերին ապավինել անպարտ մի ազգ: