Զրույց պատմական գիտությունների թեկնածու, ադրբեջանագետ ԳՐԻԳՈՐԻ ԱՅՎԱԶՅԱՆԻ հետ

Արցախի անկախության օրը Քաշաթաղի շրջանի 54 համայնքներում միշտ էլ մեծ շուքով են նշել՝ տոնական համերգներ, հրավառություն: Առավել շուքով էր տոնը շրջկենտրոն Բերձորում. շրջվարչակազմի ղեկավարի գլխավորությամբ տեղի էր ունենում այցելություն Բերձորի Արցախյան գոյամարտում մարտիրոսված հերոսների հուշահամալիր:

Լրագրողի պատմածները   Սկիզբը՝ նախորդ համարներում     «Այնտեղ կթաղվեմ եւ ես»   Մոմիկի բոցն առկայծում է թիթեղյա տուփում, հետո հանկարծ ցնցումից թրթռում, եւ նկուղը թաղվում է խավարի մեջ: Պատից ծեփ է թափվում: Վառոդի նոսր մշուշն իջնում է գետնին: Մարդիկ կուչ են գալիս, լարված ականջ դնում: Դրսից` գետնի մակերեւույթից, լսվում է հերթական համազարկի դղրդյունը: Բոլորը […]

-Երբ պատերազմն սկսվեց, ավագ որդիս՝ Անդրանիկս, որպես դասակի հրամանատար, ամենաթեժ ճակատում էր, երկու օր անց կրտսեր որդիս՝ Արսենս, մեկնեց Արցախ: Ես մնացի մենակ (ամուսինս վաղուց է վախճանվել): Երկու երեխա ունեի՝ երկուսն էլ պատերազմի բոցերում էին 42 օր: 42 օր ես անցա ամենաիսկական դժոխքի միջով: …Հրադադարից երկու օր առաջ երկուսն էլ վիրավորվեցին ու տեղափոխվեցին հոսպիտալ: Արսենիս վնասվածքը մահացու չէր: Անդրանիկս…

Վարդան Կոնջորյանի նկարի տակ հրամանատարը գրել է՝ իմ քաջ զինվոր: Այսքանը: Ոչինչ չի պատմել հայրենիքի պաշտպանության ժամանակ զոհված զինվորի քաջագործություններից, մեծարանքի խոսքեր չի ասել, պարզապես գրել է՝ իմ քաջ զինվոր՝ այս երեք բառի մեջ դնելով իր ամբողջ հպարտությունը, ցավը, ափսոսանքը:

«Հայ զինվորի» հյուրասրահում «Արցախի հերոս», պաշտպանության բանակի հրետանու նախկին պետ, գեներալ-մայոր ԳԵՈՐԳԻ ԳԱՍՊԱՐՅԱՆՆ է:

Հրաչ Հարությունյանը Երևանի Մխիթար Հերացու անվան պետական բժշկական համալսարանի ռազմաբժշկական ֆակուլտետն ավարտելուց հետո անցնում է պարտադիր ժամկետային ծառայություն Ստեփանակերտի հոսպիտալում, իսկ որոշ ժամանակ անց, իր իսկ ցանկությամբ, տեղափոխվում առաջնագիծ՝ Մատաղիս: