«Մինչ օրս չեմ կարողանում ինձ ներել, որ չհասցրի միանալ սեպտեմբերի 27-ին Արցախ շտապող բժշկական առաջին անձնակազմին»,- այսպես է սկսվում իմ զրույցը Կենտրոնական կլինիկական զինվորական հոսպիտալի բուժքույր Մարիամ Կիրակոսյանի հետ:

-Պատրա՛ստ, համազարկով կրա՛կ…
Ու կրակում էր հրետանին։ Կրակում էր 44 օր շարունակ` պահելով վերջին բեկորը հայրենի հողի։ Մարտնչում էր հայ զինվորը` կռվելով մինչև վերջին զարկը իր սրտի։

Մարտի 24-ին հայ ժողովրդի լավագույն զավակներից մեկը՝ Կարապետ (Կարո) Քահքեջյանը կնշեր իր 60-ամյակը և կնշեր մեծ շուքով, սակայն արդեն 29 տարի է, ինչ Արցախյան ազատամարտի հերոսը, «Խաչակիրներ» կամավորական ջոկատի հիմնադիր-հրամանատարը Անմահ հերոսների աստղաբույլում է ու մեր ժողովրդի հիշողության մեջ։

ՀՀ ԶՈւ գլխավոր շտաբի պետի հրամանով ամեն տարի Կանանց տոների առթիվ ՀՀ ՊՆ վարչական համալիրի կանանց մասնակցությամբ կազմակերպվում է տոնական միջոցառում-մրցաշար սեղանի թենիսի, լողի և հրաձգության մարզաձևերից:

Տասը տարի առաջ մարտի 28-ին՝ մեր զրույցից մի քանի ամիս անց, կոմպոզիտոր ԱԼԵՔՍԱՆԴՐ ՀԱՐՈՒԹՅՈՒՆՅԱՆԸ հեռացավ կանքից, բայց ճշմարիտ արվեստագետի հայրենաշեն պատգամները միշտ մնալու են սերունդների հետ:

Զրույց զորամասի հրամանատարի բարոյահոգեբանական ապահովման գծով տեղակալ, փոխգնդապետ Արմեն Սարգսյանի հետ

Դասակի հրամանատար, լեյտենանտ Դավիթ Անտոնյանի մասին իմացա 44-օրյա պատերազմում ուս ուսի նրա հետ կռված հրամանատարից: Իմացա, որ իրենց զորամասի առաջին զինծառայողն է եղել, որ կամավոր մեկնել է առաջնագիծ և չնայած երիտասարդ տարիքին՝ Վազգեն Սարգսյանի անվան ռազմական համալսարանը նոր ավարտած, զորքեր մեկնած սպան իրեն դրսևորել է որպես իսկական մարտական հրամանատար: