Երեք տարի առաջ, օգոստոսյան մի օր, Սաղմոսավանքում զինվորական երդման արարողություն էի լուսաբանում. հակաօդային պաշտպանության զորամասի զինվորներն էին երդվում ամուր եւ անառիկ պահել հարազատ բնօրրանը:

Վիրաբ Սիմոնյանի մասին լսել էի մի զրույցի ժամանակ:
-Հզոր, անկոտրում տղա է, 44-օրյա պատերազմի կամավորական: Ասում է՝ մեր ազգի պես ուժեղ, դիմացկուն ու խիզախ չկա: Վստահ է, որ փառահեղ ու հաղթական ապագա ենք ունենալու: Տեսքին նայես՝ ոնց որ վիթխարի կաղնի լինի… բա ինչքա՜ն կարդացած է:

Ռուսաստանի նախագահ Վլադիմիր Պուտինի ղեկավարությամբ տեղի է ունեցել հակառակորդի պայմանական միջուկային հարվածին պատասխան միջուկային հարված հասցնելու զորավարժանք։ Ռազմավարական զսպման զորավարժությունն անցկացվել է ցամաքային, ծովային և ավիացիոն բաղադրիչների ներգրավմամբ: Ստուգվել են ռազմական կառավարման մարմինների պատրաստվածության մակարդակը, ղեկավար և օպերատիվ կազմի աշխատանքի հմտությունները։

-Եթե քո հոգու խորքում ոտքի ես կանգնել, շտկել ես մեջքդ ու պատրաստ ես անել անհնարինը քո հայրենիքի հզորության համար, քեզ ոչ ոք ու ոչինչ չի կարող ընկճել: Առավել ևս, երբ կողքիդ մարտական ընկերներդ են՝ աննկուն, չպարտված տղերք, որոնց երազանքները իրենց ոգու պես ամուր են ու համարձակ,- ասում է Ավետ Սուքիասյանը: Նա քառօրյա մարտական գործողություններից վերադարձել է «Մարշալ Բաղրամյան» մեդալով, մասնակցել է նաև 44-օրյա պատերազմին:

Ինչքան պիտի սիրես Հայրենիքդ, որ մեծ ընտանիքդ թողնես, կամավոր մեկնես վարժական հավաքների։ Այս հարցի պատասխանն էի փորձում ինքս ինձ համար ձևակերպել, երբ բազմազավակ հայրիկի հետ հանդիպման էի շտապում։ Բանաձևը մեկն էր. ուրեմն ընտանիքդ ես անչափ սիրում, որի անվտանգությունն ու բարօրությունը ապահովելու համար էլ նվիրվում ես ամբողջովին։

Փոխգնդապետ Արտակ Մարտիրոսյանը որոշել էր բժիշկ դառնալ և ընդունվել էր Երևանի պետական բժշկական համալսարան: Սակայն հենց այդ տարիներին Արցախյան ազատամարտը նոր թափ էր հավաքում, և Արտակը կամավոր, առանց ընտանիքին տեղյակ պահելու, մեկնեց ռազմաճակատ՝ Քարվաճառի շրջան:

44-օրյա պատերազմի ժամանակ Սարուխան համայնքը երեք զինվոր զավակների կորցրեց: Կրտսեր սերժանտ Հակոբ Հարությունյանը նրանցից մեկն էր: Հակոբը ծնվել է 2000 թ. դեկտեմբերի 12-ին, նրա ծնունդով Հարությունյանների օջախը խինդով ու երջանկությունով էր լցվել. երկար էին սպասել արու զավակի։