Շարքային Սարգիս Քարամյանը զինված ուժերի օրինակելի զինծառայողներից է, «Պաշտպան հայրենյաց» ծրագրի բացարձակ գերազանցիկ է։
Մինչեւ բանակ գալը մի տարի բնակվել է Ռուսաստանում: Զորակոչվելու համար էլ վերադարձել է հայրենիք: Ավելի ուշ տեղեկացել է պաշտպանության նախարարության առաջարկած ծրագրի մասին ու առանց վարանելու դիմել, պայմանագիր է կնքել։

Փոխգնդապետ Աշոտ Ժամհարյանն իր զինվորական կենսագրության առաջին քայլերը կատարել է քսանչորս տարի առաջ արտերկրի ռազմաուսումնական հաստատություններից մեկում: Տարբեր ծառայավայրերում տարբեր պաշտոններ զբաղեցրած սպան այժմ արդեն զորամասերից մեկի շտաբի պետն է։ Փորձի, սպային անհրաժեշտ կարողությունների պակաս չունի, սակայն այսօր էլ չի զլանում անընդմեջ ինքնակրթվել, կատարելագործել մասնագիտական հմտությունները։

-Ես Դավիթ Աբրահամյանն եմ, 25 տարեկանում զորակոչվել եմ ՀՀ զինված ուժեր:
Այսպես է սկսվում մեր զրույցը ուսումնական զորամասի զինծառայողների հետ: Հայրենիքին ծառայելն ու նրա հանդեպ պարտքը հատուցելը հայկական բանակի զինվոր Դավիթի համար սրբազան առաքելություն է։

-Հայաստանը մեր Հայրենիքն է, մեր ծնողը, որին կյանքով ենք պարտական։ Մենք այստեղ ենք նորից ճանաչել ինքներս մեզ, վերագտել մեր ինքնությունը,- ասում է Ռզգո Սարհանգյանը, որ Երկրապահ կամավորականների շարքերն անցնելով, մասնակցել էր Արցախյան առաջին պատերազմին։ 2020 թ. 44-օրյա պատերազմում կրկին կամավոր ճակատ էր մեկնել՝ ստանձնելով հայ-եզդիական վաշտի հրամանատարի պաշտոնը։

Արման Աղվանյանը 44-օրյա պատերազմի քաջարի մարտիկներից էր: Շատ երազանքներ ուներ, սակայն հայրենիքը նրա համար ամեն ինչ էր, և իր աննահանջ կռվով ու պայքարով Արմանն ընդմիշտ զինվոր մնաց։ Ծնունդով Վանաձորից էր։ Ինչպես հարազատներն են պատմում, մանկուց անհագուրդ սեր ուներ ուսման հանդեպ, նաև անսպառ եռանդով միաժամանակ հաճախում էր 6 տարբեր մարզաձևերի, ձգտում կատարելագործել իր ֆիզիկական ու մտավոր ունակությունները:

Պատմելիս Շարմաղ տատի խամրած-մոխրագույն աչքերը դառնում էին փայլուն։ Մեկ արցունքից էին փայլում, մեկ՝ ուրախությունից: Երբ տատը աչքերը կիսախուփ, գլուխն օրորելով ինչ-որ բան էր մրմնջում, Արմենը՝ փոքրիկ տղա, հասկանում էր, որ նա էլի իր գյուղն ու իր տունն է հիշել:

Միջնադարյան Հայաստանի նշանավոր կոթողներից է Խադավանքը: Այն բացառիկ է ոչ միայն իր ճարտարապետական հորինվածքով, այլև հայտնի է որպես հայ գրավոր մշակույթի հնագույն կենտրոն, որտեղ գրվել, ծաղկազարդվել, պահպանվել են պատմական, մեկնողական, փիլիսոփայական, ծիսական, կրոնական բազմաթիվ ձեռագիր մատյաններ։