Մայիսի 19-ին տեղի ունեցավ Երևանի քաղաքապետարանի հայտարարած դրամաշնորհային մրցույթում հաղթած «ԶՈՐԱՑ» հարթակի շնորհանդեսը։ «ԶՈՐԱՑ»-ը հայրենիքի ազատագրման ու պաշտպանության համար մղված պատերազմներում զոհված մարտիկների շիրիմների տեղադրության բացահայտման համար նախատեսված հարթակ է, որը պարունակում է շիրիմների քարտեզներ, կենսագրական և արխիվային նյութեր մարտիկների ու պատերազմի ընթացքի մասին։

Նոր ծրագիրը հնարավորություն է ընձեռում շարքային և սպայական կազմին պարտադիր զինվորական ծառայության առաջին վեց ամսից հետո կառավարության սահմանած կարգով անցնելու պայմանագրային զինծառայության։ Ժամկետը՝ հինգ տարի: Մասնակիցները կստանան աշխատավարձ, կօգտվեն պայմանագրային զինծառայողի համար նախատեսված արտոնություններից, կունենան աշխատավարձը կրկնապատկելու հնարավորություն, եթե ատեստավորում անցնեն, իսկ ծրագրի ավարտին էլ կստանան 5 միլիոն դրամ պատվովճար:

Մեծ ընտանիքի՝ երեք դստեր և մեկ որդու հոգատար ու նվիրված հայր էր Ալեքսանդր Արմաղանյանը, սիրող ու ուշադիր ամուսին, նվիրված ընկեր, աշխատավայրում՝ Երևանի կոնյակի գործարանում, իր աշխատակիցների սերն ու հարգանքը վայելող գործընկեր ու… հայրենիքի պաշտպանության գործում երդվյալ կամավորական, երեք պատերազմների մասնակից:

Տոնի կապակցությամբ ուսումնական զորամասը հյուրընկալել էր զինծառայողների ընտանիքների անդամներին ու զոհված զինծառայողների զավակներին՝ մեկ անգամ ևս հաստատելու մեծ խորհուրդը՝ զորավոր է այն ազգը, որն ունի ամուր ընտանիքներ:

«1918 թ. մայիսի 15-ին Էսադ փաշայի դիվիզիան և Քյազիմ փաշայի երկու գնդերը մտնում են Ալեքսանդրապոլ, այնտեղից՝ տարբեր ուղղություններով անարգել շարժվում դեպի Երևան։ Իրենց ճանապարհին թուրքերը ավերում, սպանում են գյուղերի բնակիչներին։ Ապարանի ճանապարհին թուրքերը նկատել են նաև սարերի գլխին ծվարած քեշիշքենդցիներին (1936 թ. մեր գյուղը Քեշիշքենդից վերանվանվում է Գեղարոտ): Երիտասարդներին, որոնց թվում և Արշակ պապին (իմ պապի ավագ եղբայրը), զենքի ուժով լցրել են մարագները, գլխագին՝ ոսկի և զենք են պահանջել։ Ով տվել է, ազատվել է, իսկ չվճարողներին, այդ թվում՝ Արշակին, տարել են Խշխշան ձոր, սրի քաշել»:

44-օրյա պատերազմում միակ որդուն կորցնելուց հետո գյումրեցի Մանուկյանների ընտանիքում ասես կյանքը կանգ էր առել։ Հոգեկան ծանր ապրումները դժվարությամբ հաղթահարելով՝ տիկին Հասմիկը ամուսնու և երկու աղջիկների բազմաթիվ հորդորներից հետո որոշեց նորից մայրանալ։

Երկրի ուժն ու փառքը` բանակն ու մշակույթը, քայլել են կողք կողքի, զինվորն ու մտավորականը միասին են անցել անկախության դժվարին ճանապարհը: Միասին են պաշտպանել մեր հայրենիքի ֆիզիկական եւ հոգեւոր սահմանները: Պաշտպանել են ու արարել: Զինվորը զորություն է տվել մտավորականի գրչին, մտավորականը զինել է զինվորի հոգին, որ մեր դարավոր երթը լինի հարատեւ ու հաղթական: