«Աստծու սպառազինությամբ, մեր մեջքը գոտեպնդած ճշմարտության Ավետարանով, հագած արդարության զրահը, մեր ոտքերը ամրացրած խաղաղության Ավետարանի պատրաստությամբ… հավատի վահանով, փրկության սաղավարտով ու Հոգու սուսերով, որ Աստծու խոսքն է, որպեսզի կարողանանք չար օրում դեմ կանգնել չարին…» (հմմտ. Եփես. Զ 13-17)։

Ամեն զինվոր էլ, հատկապես ծառայության վերջին օրերին, մտովի արդեն պատկերացնում է իրեն զորացրվելիս:

1920 թվականին Արևմտյան Հայաստանի Մարաշ քաղաքից Բաղդիկյանների ընտանիքն ստիպված էր հեռանալ և հաստատվել Լիբանանում։ Գաղթի ճանապարհը շատ դաժան էր։ Ընտանիքը ոտքով հաղթահարում է հազարավոր կիլոմետրեր։

Զորացրվում են պատվո պահակային վաշտի տղաները:
Զորամասի շարահրապարակով վերջին անգամ խրոխտ ու ձիգ, հանդիսավոր երթով անցնում են՝ վաշտի երգը զիլ հնչեցնելով:

Զրույց նկարիչ Գարիկ Հարությունյանի հետ

Զինվորական ծառայությունը այն մասնագիտություններից է, որում մարդը հաճախակի է բախվում լարված, սթրեսային իրավիճակների: Ի՞նչ է սթրեսը, ի՞նչ դրսևորումներ ունի, ինչպե՞ս հաղթահարել դրա բացասական ազդեցությունները:

Երեկոյանում էր: Մութն իր տիրական թեւերն էր փռում շուրջբոլորը, երբ մարտական դիրքերից ուղեւորվեցինք Տավուշ գյուղ, նախկին Թովուզ: Հյուրընկալվեցինք Պողոսյանների ընտանիքում: