Թերթ
Հայրս հադրութցի էր, ծամձորցի։ Նա երբեք ինձ հայրենասիրության դասեր չի տվել, չի խոսել հայրենիքի մասին, բայց հենց նա է արթնացրել իմ մեջ հայրենիքի կերպարը, հայրենիքի զգացողությունը, ես տեսել եմ , թե նա ինչպես է սիրում Ծամձորը, որքան է կապված իր գերդաստանին, հարազատներին, համագյուղացիներին, իր հող ու ջրին։ Ես հասկացել եմ, որ այս արեւի տակ ուր էլ գնաս, որտեղ էլ ապրես, քո արմատն այնտեղ է, որտեղից սկիզբ ես առել։ Քո փոքրիկ աշխարհը, քո հենման կետը, քո անկյունը։
«Փառապանծ ազատամարտիկներ» միության նախագահ պահեստազորի գնդապետ Գրիշա Սարգսյանը Արցախյան գոյամարտի ընթացքում մարտնչել է Միլիցիայի հատուկ ջոկատի կազմում` մասնակցելով Նոյեմբերյանի, Ոսկեպարի, Վարդենիսի, Լաչինի, Ֆիզուլիի ազատագրական մարտերին: Շատ ընկերներ է կորցրել, պատերազմի դաժանություններն է տեսել, բայց ասում է, որ եթե Արցախին վտանգ սպառնա, եթե մեր երեխաներին, ծնողներին ու կանանց նորից պաշտպանելու կարիք լինի, ինքը եւ չորս եղբայրները, ովքեր եւս պատերազմի տարիներին գործով ապացուցել են, որ հայրենի հողն իրենց համար բարձրագույն արժեք է, զինվոր դարձած իրենց հինգ որդիներով, կազմ ու պատրաստ են` հակահարված տալու թշնամուն:
Արդեն քանի տարի ավանդույթ դարձած այս ուխտագնացությունը պատգամ է ապագային, թե ինչպես կարելի է կռվել, հող ու հայրենիք պաշտպանել, հավատ ներշնչել քեզանից հետո եկողներին, որ մարդու կյանքում կարեւորը հողի, հայրենիքի եւ պետության կայունությունն է, որի համար միշտ կլինեն հերոսներ ծնող մայրեր, իրենց կյանքը զոհաբերող հերոսներ։
Օգոստոսի 26-ն էր` արեւային եւ խոստումնալից օր: Հանդիպման վայրում կանգնած էին պաշտպանության նախարարության երկու ավտոբուսներ եւ սպասում էին ուղեւորներին, որպեսզի ճանապարհ ընկնեն առողջարանային քաղաք Ջերմուկ: Նախաձեռնությունը «Կարոտի կանչ» բարեգործական հասարակական կազմակերպության նախագահ Անահիտ Սարգսյանինն էր:
Մայիսն իրավացիորեն համարում ենք մեր հաղթանակների ամիսը։ 1918թ. մայիսին Սարդարապատի, Բաշ-Ապարանի. Ղարաքիլիսայի հերոսամարտերի շնորհիվ մեր ժողովուրդը արժանի հակահարված տվեց թվաքանակով ու զենքով գերազանցող թուրքական կանոնավոր բանակին ու վերականգնեց դարեր առաջ կորցրած պետականությունը…
Ազատագրված հողի բույրն ու համը, գույնն ու ձայնը եւ վերջապես կարոտը զգալու համար պետք է ազատագրելուց հետո մի գիշեր քնես այդտեղ, լինի բնակավայր, թե ամայի տարածք,- խորհում էր Ալֆրեդ Ներսիսյանը՝ Աֆոն։- Այդ զգացողությունը ես ունեցա Նյուվադիի գրավումից հետո։ Փոքրիկ մի բլրակին մի տուն կար, որտեղ էլ գիշերն անցկացրինք գեներալ Գեգեի (Գրիգոր Գրիգորյան) հետ, որը լսելով, որ մեր ջոկատը պետք է իրականացնի Նյուվադիի ազատագրումը՝ սար ու ձորերով, արնոտած ոտքերով եկել-հասել էր մեզ։
