Հարց – Մեր ամուսնալուծության վերաբերյալ դատարանի վճիռն ուժի մեջ է մտել մեկ տարի առաջ, սակայն մինչև այժմ ամուսնալուծությունը գրանցված չէ քաղաքացիական կացության ակտերի գրանցման (ՔԿԱԳ) մարմիններում, և մեզ տրված չէ ամուսնալուծության վկայական: Կարո՞ղ եմ մեր ամուսնալուծությունը դադարած համարել:

Բանակը մեր պետականության ամենակարևոր կառույցն է ոչ միայն այն պատճառով, որ նա անխախտ է պահում մեր երկրի սահմանները… Բանակով է անցնում մեր ազգի յուրաքանչյուր տղամարդ՝ կրելով բանակի գաղափարախոսությունը, բարոյականությունն ու արժեքները… Բոլորս պիտի թիկունք լինենք բանակին։ Օգնենք, որ բանակը հասարակություն ուղարկի հիրավի ոգեղեն, քաջասիրտ, արժանապատիվ ու հայրենասեր հայորդիներ։

Ազատամարտիկ, մանկավարժ, բասկետբոլի և լեռնային տուրիզմի ԽՍՀՄ սպորտի վարպետ, միջազգային կարգի փրկարար, մարտական ծառայության համար կառավարական և գերատեսչական բազմաթիվ մեդալների և տասնյակ պատվոգրերի արժանացած պահեստի փոխգնդապետ Գեղամ Լալայանի ապրած կյանքի ամեն րոպեն, ամեն վայրկյանն այսօր էլ լեցուն է և հագեցած։ Ծնվել է հայկական հրաշալի ավանդական ընտանիքում, Երևանի ֆիզիկական կուլտուրայի հայկական պետական ինստիտուտն ավարտելուց հետո որպես ֆիզկուլտուրայի ուսուցիչ աշխատանքի է անցել Քանաքեռավանի միջնակարգ դպրոցում։ Աշակերտների համար հաճախակի էր արշավներ կազմակերպում։ Իրեն հատկապես գրավում, ձգում էին լեռները և պատահական չէր, որ սկսեց զբաղվել նաև լեռնային տուրիզմով։

Վարդան Պապիկյանը այն քաջ, անվեհեր պատանիներից էր, որ անկախ ու ազատ Հայաստան ունենալու ակնկալիքով նետվեց պատերազմական թոհուբոհի մեջ` արհամարհելով մահը:
Վարդանը ծնվել է 1974թ. մարտի 1-ին, Երևանում՝ արհեստավորի ընտանիքում: Սովորել է Երևանի հ. 51 միջն. դպրոցում, որը, սակայն, չի ավարտել, ինչպես ինքն էր ասում, «սովորելու ժամանակը չէ, երբ վտանգված է քո երկիր հայրենին, երբ ամեն ինչ կկարգավորվի, պատերազմը կվերջանա, կշարունակեմ ուսումս»: Սովորում էր 9-րդ դասարանում և մի օր էլ եկավ դպրոց ու հրաժեշտ տվեց ընկերներին և սիրած աղջկան` Լիլիթին, որին էլ բանաստեղծություն նվիրեց:

Հունվարի 1-2-ին Կրկժանում պայթեցվեց թշնամու երկու հենակետ:
Հունվարի 2-ին Մութալիբովի հրամանով Արցախում մտցվեց նախագահական կառավարում, ինչը մեռելածին ու գործնականում անկիրառելի որոշում էր:
Հունվարի 6-ին ԼՂՀ ԳԽ-ն, հիմնվելով հանրաքվեի արդյունքների վրա, հռչակեց Լեռնային Ղարաբաղի Հանրապետության անկախությունը:

«Մարտիկ» թերթի առաջին համարում մի փոքրիկ հոդված տպագրվեց «Մեր հերոսները» վերնագրով։ Այդ թերթը ուղարկեցի մորս՝ երկտողով «Էս էջը կարդա» և ընդգծեցի իմ անուն ազգանունը…
Շահումյանի հանձնումից հետո թշնամին շատ արագ հասել և ընդհուպ մոտեցել էր Ստեփանակերտին։ Պահը օրհասական էր։ Այն աստիճանի խուճապ էր, որ անգամ դիրքերի մարտիկներն էին երկմտում՝ արժե՞ր մնալ ու կռվել, երբ թիկունքը դատարկվում է։ Ամեն մեկը մտածում էր իրերը հավաքելու և ժամ առաջ Արցախից դուրս գալու մասին։ Մահվան ուրվականը թևածում էր Արցախ աշխարհում։

Տանկը սպառազինության խիստ յուրահատուկ տեսակ է: Հասարակական գիտակցության մեջ այն ինչ-որ իմաստով ռազմական հզորության հոմանիշ է, ինչը նշանակալի չափով արդարացի է: Գծանավերի և ծանր հածանավերի` անցյալի գիրկն անցնելուց հետո ոչ մի ուրիշ ռազմական տեխնիկա չունի պաշտպանվածության այդքան բարձր մակարդակ: Սակայն, ինչքան էլ տարօրինակ է, ի տարբերություն սպառազինության և ռազմական տեխնիկայի (ՍՌՏ) մյուս նմուշների` հենց տանկերի համար են շուտափույթ վախճան կանխատեսում: Էլ ավելի տարօրինակ է, որ այդ զրահապատ մեքենաները «թաղում են»` իբր մարտադաշտում դրանց չափից ավելի մեծ խոցելիության պատճառով, ոչ մի ուրիշ «մեղադրանք» չի ներկայացվում: Բայց, չգիտես ինչու, ոչ ոք (նույնիսկ տանկերի պաշտպանները) չի նկատում նման հայտարարությունների ներքին խորը հակասականությունը: