ՀՀ քրեական օրենսգրքի 84-րդ հոդվածի 4-րդ մասի 3-րդ կետով սահմանված է, որ դատվածությունը մարվում է ոչ մեծ կամ միջին ծանրության հանցագործության համար ազատազրկման դատապարտված անձանց նկատմամբ` պատիժը կրելուց երեք տարի անցնելուց հետո: Նույն հոդվածի 5-րդ մասով ամրագրված է, որ եթե անձն օրենքով սահմանված կարգով պայմանական վաղաժամկետ ազատվել է պատիժը կրելուց, կամ պատժի չկրած մասը փոխարինվել է ավելի մեղմ պատժով, ապա դատվածությունը մարելու ժամկետը հաշվարկվում է հիմնական պատիժը և լրացուցիչ պատիժը կրելուց ազատելու պահից:

ԽՍՀՄ պաշտպանության նախարարի 1941թ. դեկտեմբերի 14-ի հրամանով ստեղծվեց 474-րդ հրաձգային դիվիզիան, որը դեկտեմբերի 26-ին վերանվանվեց 89-րդ Հայկական հրաձգային դիվիզիայի, որի կազմավորումը և համալրումը կատարվում էր միայն հայերով։ Մարտական գործողություններին պատրաստ լինելու կապակցությամբ հուլիսի 16-ին դիվիզիայի հրամանատարությանը հանձնվեց մարտական դրոշը, և մարտիկները կազմ-պատրաստ մեկնեցին ռազմաճակատ՝ Թերեք գետի ափ` Գրոզնու շրջան, որտեղ պաշտպանական ծանր մարտեր մղեցին մինչև դեկտեմբեր ամսվա վերջը՝ ձախողելով գերմանական բանակի առաջ շարժվելու ջանքերը։

Հայկական բանակի կազմավորման տարեգրության մեջ իր նշանակալի տեղն ունի կադրային սպա կապիտան Համլետ Լալազարի Մինասյանը։ Ծնվել է 1958թ. հունիսի 8-ին, Թուրքմենիայի հարավային սահմանամերձ Մարա քաղաքում։ Ծնողները Գորիսի շրջանի Հարջիս եւ Վերիշեն գյուղերից են։ 1973թ. ավարտել է Երեւանի թիվ 62 միջնակարգ դպրոցը, իսկ 1979թ. Ուկրաինայի Կամենեց Պոդոլսկի բարձրագույն ռազմական ինժեներական ուսումնարանը, ստացել է «լեյտենանտ-ինժեների» զինվորական կոչում եւ իր ծառայությունն անցկացրել է Էջմիածնում, Նախիջեւանում, Վլադիկավկազում (Օրջոնիկիձե), Հեռավոր Արեւելքի Կամչատկայի եւ Սախալինի երկրամասերում։

Ես ոչինչ չգիտեի պապիկիս մասին, դա իմ ողբերգությունն էր: Միշտ լսել եմ` ֆաշիստի թոռ, մայրիկիս համար` ազգի դավաճանի երեխա: Սարսափելի բան էր: Պատկերացրեք` ես էլ էի այդպես կարծում, մյուսների պես գիտեի, թե իմ պապը դավաճան է եղել: Մտածում էի, ինչու է այդպես, ինչու իմ ու խեղճ մորս բախտը չի բերել: Եվ միայն 1981թ. զգացի, թե ինչքան եմ սխալվել: Փարիզ էի մեկնում հյուրախաղերի, Սունդուկյանի թատրոնի դերասան Լորենց Առուշանյանը ականջիս փսփսաց, թե` ուզո՞ւմ ես պապիդ մասին մի երգ երգեմ, ու հենց ինքնաթիռի մեջ սկսեց երգել, հետո էլ ասաց` գիտես, ինչ պապ ես ունեցել, նրա մասին գիրք ունեմ, որ վերադառնանք, կտամ կկարդաս:

Իրանա-արաբական հարաբերությունները երբեք էլ աչքի չեն ընկել առանձնահատուկ ջերմությամբ։ Դրա պատճառներն են թե՛ շիա – սուննի կրոնական տարաձայնությունները, թե՛ պարսիկների և արաբների միջև որոշակի «հակակրանքը», և թե՛ տարածքային վեճերը, որոնց արմատները պատմական անցյալում են։ Սակայն այսօր դրանց ավելացել են նաև քաղաքական խնդիրները։ Իրանի Իսլամական Հանրապետությունը ձգտում է մահմեդական աշխարհում և Մերձավոր Արևելքում գերիշխող և ազդեցիկ դիրքի, ինչն ընդունելի չէ արաբական երկրների համար:

Հավանաբար ձեզնից շատերը ականատես եղած կլինեն, թե ինչպես, ասենք, անճաշակ ու չտես հարևանը փորձում է նմանակել իր «դրկիցին»` կապկելով նրան ամեն ինչում. գնում է նույն մակնիշի ավտոմեքենա, բնակարանը նորոգում է նույն ոճով, կրում է նույն բրենդների հագուստները` վերածվելով դիմացինի աչքում ծաղրի առարկայի:
Նմանատիպ մի իրավիճակում է հայտնվել այսօր մեր արևելյան հարևան Ադրբեջանը, որը փորձում է իր բոլոր գործողություններով նմանակել հայերին:

Զանգվածային լրատվության միջոցներն ունեն որոշակի սոցիալական գործառույթներ, որոնցից մեկը իրողության մասին տեղեկույթի տարածումն է: Անշուշտ, տեղեկույթը պետք է ճշմարտացիորեն արտացոլի իրականությունը: Սակայն պատերազմող երկրի տեղեկատվական դաշտի համար նախատեսված տեղեկույթի բովանդակության ձևավորման գործընթացում` նույնիսկ խոսքի ազատության պարագայում, չպետք է մոռանալ, որ հակառակորդը տեղեկութային ոլորտում ձեռնարկում է հոգեբանական օպերացիաներ: Մեր դեպքում` նույնիսկ զինադադարի պայմաններում: