2010թ. նոյեմբերի 13-ին ՀՀ ՊՆ առընթեր ՀԽ-ին է դիմել Երեւան քաղաքի բնակիչ Դ. Դավթյանը եւ պատմել, որ որդուն` զորակոչիկ Հ. Դավթյանին (ծնված 12.03.1992թ.), ԿԲՀ-ի 2010թ. հունիսի 3-ի որոշմամբ՝ ՀՀ ՊՆ N հրամանի 26 ե հոդվածով տրվել է տարկետում 5 ամիս ժամկետով` բուժման համար: Հոկտեմբերի 11-ին Հ. Դավթյանը հետազոտվել է «Ս. Գր. Լուսավորիչ» ԲԿ-ում: Նոյեմբերի 8-ին ԿԲՀ-ի որոշմամբ՝ ՊՆ N հրամանի 28բ հոդվածով ճանաչվել է պիտանի ոչ շարային ծառայության համար: Դիմումատուն, անհանգստացած լինելով որդու առողջական վիճակով, նշել է, որ նրան չի բավականացնում օդը, դժվարությամբ է շնչում:

2011թ. հուլիսի 17-ին ՀՀ ՊՆ առընթեր ՀԽ-ին է դիմել Գյումրի քաղաքի բնակիչ Թ. Գրիգորյանը` հայտնելով, որ որդին` ՊՆ N զորամասի պարտադիր ժամկետային զինծառայող Հ. Նազարեթյանը, ունի լիմֆոցիդ հիվանդություն: Ծառայության ընթացքում հաճախակի հիվանդանում է եւ բարձր ջերմությամբ տեղափոխվում բուժկետ: Խնդրում է միջոցներ ձեռնարկել որդուն բուժելու համար` նշելով, որ հիվանդությունը ձմռանը սաստկանում է:

Վերջին անգամ ազգային բանակի հակաօդային պաշտպանության զորքերը ԱՊՀ ՀՕՊ զորքերի համատեղ զորավարժությանը մասնակցել եւ հնարավորություններն ստուգել էին 2005թ.։ Հնգամյա ընդմիջումից հետո, մանավանդ, մասնագետների երիտասարդ սերնդի համար, շատ էր կարեւորվում կրկին մարտական հրաձգություն կատարելու, գիտելիքները գործնական աշխատանքով ստուգելու խնդիրը։ Ձգտումը իրականություն դարձավ մեր երկրի անկախության քսաներորդ տարեդարձի նախաշեմին։ Գնդապետ Ս. Գրիգորյանի հրամանատարությամբ գործող զորամասի դիվիզիոններից մեկը Ռուսաստանի Դաշնության Աշուլուկ զորավարժարանում մասնակցելով «Մարտական համագործակցություն-2011» զորավարժությանը, տրված առաջադրանքները կատարեց առանց թերությունների եւ վերահաստատեց զորատեսակի մարտունակությունը։

Մի օր անցնելով Ստեփանակերտի շտաբի շենքի մոտով, դռան վրա հայտարարություն նկատեցի փակցված։ Կարդալով շտապեցի մեկնել Շուշի՝ նշված հասցեով։
Նախկին հայորդաց վարժարանում հավաքվել էին մի խումբ կամավորներ՝ տարբեր տարիքի կանայք` լեցուն վճռականությամբ եւ հաղթանակի նկատմամբ մեծ հույսով։
Տեղ հասա եւ ցանկացա տեսնել կանանց խմբի հրամանատարին։ Ասացին՝ բարձրացել է դիմացի սարերը՝ կրակել սովորելու։ Առանց ժամանակ կորցնելու գնացի նրա մոտ։ Դեռ սարին չհասած` նկատեցի, որ մոտ 15-20 կին զենքը ուսներին երգելով իջնում են։

«Ոչ իմաստուններ, ոչ թագավորներ օգնության կանչեք հայրենիքին, այլ տոհմածին մայրերի ազդեցությունը: Ցեղաշունչ մայրն է ազգային բարքերի սնուցողը: Սեր և նվիրում դեպի հայրենիքը ներշնչում և սնուցում է ցեղաշունչ մայրը»,- երիցս ճշմարիտ են բոլոր ժամանակների մեծագույն մտածողներից մեկի` Նժդեհի այս խոսքերը: Այո՛, մայրն է մեր տեսակը սնուցող Կաթնաղբյուրը, մեր մհերական զորեղության ակունքը: Եւ ամեն անգամ, երբ նրանց սուրբ դասից մեկը պակասում է, մենք մեզ որբացած ենք զգում, նորից նորոգվում է մեր կռիվը բնության դեմ, ու թվում է, թե տաք հողաթմբին խոնարհված ծաղիկները գարուն չտեսած` գրկել են աշնան ցուրտ օրերը, իսկ նրանց քնքուշ կրծքի տակ մի մայր քնքշություն է քարացել, մի լուսեղեն մոր սիրտ:

«Սպայի տուն» անունը լսելիս շատերը (հատկապես հին երեւանցիները), վստահ եմ, կարոտով ու տաք մի ջերմությամբ կպարուրվեն։ Կհիշեն նաեւ Սպայի տունը` որպես հին Երեւանի մի հրաշք մասնիկ։ Ավելի մեծերը կվերհիշեն, թե ինչպես էին այստեղ գալիս ֆիլմեր դիտելու, քաղաքում հայտնի մի դերձակ կամ վարսավիր հաստատ կպարծենա, որ այսօր իրեն հաց ու ջուր տվող մասնագիտության համար պարտական է Սպայի տանը։ Կպարծենան, կհպարտանան, շնորհակալության ջերմ խոսքերով կհիշեն Սպայի տունը շատերը՝ զինվորականը, երգիչը, պարուսույցը, բուժքույրը, ու կպարզվի, որ Սպայի տունը ոչ միայն սպային ու նրա ընտանիքի անդամներին է ծառայել, այլև` ժողովրդին։

Օրը մեկ ծնվող հասարակական բարեգործական կազմակերպություններով ոչ մեկին չես զարմացնի, ուրիշ բան է, եթե դրանք աշխատանքով ու գործունեությամբ կարողանան արդարացնել իրենց գոյությունը ժողովրդի աչքում։
«Երաշխավոր» հայրենասեր այրիների» հասարակական կազմակերպությունը, որը հիմնականում կազմված է ծառայական պարտականությունների ժամանակ զոհված, մահացած զինծառայողների այրիներից եւ նրանց ընտանիքի անդամներից, մեն ու միակ մի նպատակ ունի՝ շարունակել մեր հարազատների գործը, շարունակել նրանց առաքելությունը եւ լինել հայոց բանակի, հայ զինվորի կողքին։