Ալեքսանդր Մյասնիկյանը, որ ոչ միայն ռազմական գործերի ժողկոմն էր, այլեւ կառավարության նախագահը, այն օրերի Հայաստանում, երբ բնակչության մեկ երրորդը գաղթական էր կամ որբ, շատ, ողբերգականորեն շատ անելիքներ ուներ:
Տեսնում էր, որ թուրքերը, չկարողանալով վերջնականապես գրավել Հայաստանը, բոլոր ուժերը նետում էին Արեւմտյան ճակատ՝ կանգնեցնելու հունական հարձակումը, եւ Ռուսաստանի ազդեցությունն օգտագործելով՝ թուրքական կողմից պահանջում էր օր առաջ վերադարձնել Կարսում մնացած գերիներին ու անպայման՝ ռազմագերիներին, որոնց մեջ էին նաեւ Հայաստանի Առաջին Հանրապետության ռազմական նախարար, հրետանու գեներալ-մայոր Քրիստափոր Արարատյանը, գնդապետ Դանիել Բեկ-Փիրումյանը…

Ստեփանակերտի օդանավակայանի բացման հեռանկարն Ադրբեջանին հանգիստ չի տալիս: Այնտեղ շարունակում են ակտիվորեն քննարկել դրա հետեւանքներն Ադրբեջանի համար: Ռազմական փորձագետ Իլդիրիմ Մամեդովի կարծիքով, «նոր ավիահամալիրը կարող է օգտագործվել ռազմաճակատային ավիացիային ցամաքից աջակցելու համար»: Մամեդովը նշում է, որ Ստեփանակերտի քաղաքացիական օդանավակայանը «երկակի նշանակության» օբյեկտ է, որտեղ կարող են տեղակայվել նաեւ ռազմական ինքնաթիռներ: Ըստ փորձագետի` հենց դա պետք է լինի Ադրբեջանի անհանգստության իրական պատճառը («novosti.az», 04.04.2011):

Չկա ավելի գեղեցիկ ու ոգեշունչ պատկեր, քան արծվենի հայացքը հպարտորեն հեռուն պարզած հայ զինվորը՝ անհողդողդ կանգնած Մասիսների կապտամանուշակագույն ֆոնին… Իսկ արեվի շողերը փայլկտում, ուրախ խաղում են նրա ուսադիրների, զինվորական տարբերանշանների եւ երկաթյա ձեռքի հետ ամուր ձուլված զենքի վրա։ Այդ անմոռաց պահի ականատեսն եմ եղել տարիներ առաջ, երբ դիմավորում էինք օտարությունից տուն դարձող Զորավար Անդրանիկի աճյունը։ Հիրավի, վեհաշուք ու խորհրդավոր տեսարան։ Թերեւս այսպես 1500 տարի առաջ հայերը Արարատյան դաշտում դիմավորել են հայ գրերը հայրենիք բերող Սահակ Պարթեվին ու Մեսրոպ Մաշտոցին…

«Հայոց Արծիվներ» հայրենասիրական հասարակական կազմակերպությունը, ուղենիշ ունենալով «Հայոց պետականություն, Ազգային բանակ, Հայոց Նախագահ» կարգախոսը, սկսել է Հայաստանի Հանրապետության Անկախության 20-րդ տարեդարձին նվիրված միջոցառումների շարք, որոնք նախատեսվում է անցկացնել ՀՀ ԶՈՒ բոլոր բանակային զորամիավորումների զորամասերում, մարզկենտրոններում եւ գյուղական մեծ համայնքներում:
Միջոցառումները մեկնարկեցին 5-րդ բանակային կորպուսից, որտեղ հավաքվել էին «Հայոց Արծիվներ» հասարակական կազմակերպության 56 գրասենյակներից ժամանած 1100 անդամներ` մասնակցելու ռազմահայրենասիրական խոշոր ծրագրին` ծանոթացում զինվորի առօրյային, զինտեխնիկային, կրակային պատրաստության պարապմունք:

2010թ. պլանային առաջադրանքները հաջողությամբ կատարելու համար մայրաքաղաքի Շահումյանի տարածքային զինկոմիսարիատը երկրորդ անգամ անընդմեջ ճանաչվեց լավագույնը եւ պարգեւատրվեց պատվո դրոշով։
Հանրապետությունում արդեն սկսվել են այս տարվա առաջին զորակոչի նախապատրաստական աշխատանքները։ Դրանց ընթացքին ծանոթանալու համար էլ եղանք լավագույն զինկոմիսարիատում, զրուցեցինք զինվորական կոմիսար գնդապետ Ռոմիկ Մարգարյանի, զորակոչի մյուս պատասխանատուների եւ մեկ-երկու ամսից զինվորական ծառայության մեկնող տղաների հետ։

Հայ ռազմիկ կնոջ կերպարը Արցախյան պատերազմից հետո չի ձեւավորվել։ Հայոց պատմությունը վկայում է, որ ազգային ազատագրական պայքարում ընդգրկված են եղել նաեւ հայ կանայք եւ տղամարդկանց կողքին, տղամարդկանց հետ հավասար պաշտպանել են հարազատ հողը, սխրանքներ են գործել, հերոսացել են։ Արցախյան պատերազմում այդ կերպարը վերածնվեց։ Հայրենասիրությունը եւ ինքնազոհությունը միայն տղամարդուն չէ բնորոշ, եւ հայրենիքը պաշտպանելու, մեր հողը մտած պապենական ոսոխի ճանապարհը փակելու պարտավորությունը միայն տղամարդուն չի վերապահված։ Ես հասկանում եմ, թե Դուք ինչ եք պատկերացնում՝ ասելով «հայուհու ազգային-ավանդական կերպար», բայց չեք կարող չընդունել, որ հայուհու մեր տեսակն էլ կա՝ հայրենասեր, քաջ, անձնազոհ…

Նա, ով մեկ անգամ համարձակվում է թռչել, այլեւս երբեք չի կարողանում մոռանալ այդ զգացողությունը: Այդպես եղավ եւ Քրիստինե Իլիկչյանի պարագայում. նա ավելի քան քսան տարի առաջ` 14 տարեկանում, կատարեց իր առաջին թռիչքը պարաշյուտով: Ինչպե՞ս նա հայտնվեց երկնքում: Մի անգամ դպրոց էր եկել պարաշյուտային սպորտի ֆեդերացիայի հրահանգիչներից մեկը եւ աշակերտներին առաջարկել, որ սովորեն թռչել: Թեպետ Քրիստինեն երկու տարով փոքր էր թռչելու համար թույլատրելի տարիքից, որպես նման ցանկություն արտահայտած միակ աղջկա՝ նրան թույլ տվեցին: Հայաստանի ազգային հավաքականի կազմում մասնակցեց բազում մրցումների: Ավելի քան 1800 թռիչք է կատարել, սակայն ամենահիշվողը առաջինն էր, քանի որ առաջին անգամ կյանքում հայտնաբերեց, որ մի տարածության մեջ է, ուր բռնելու տեղ չկա.