Ծնողներս՝ Գեյման հայրս ու Շաքարանուշ մայրս աշխարհ բերեցին ինը զավակ՝ հինգ աղջիկ, չորս տղա։ Հայրական պապս ազգակցական կապ է ունեցել ֆիդայապետ Արաբոյի, իսկ մայրական կողմից սերում ենք Զորավար Անդրանիկի՝ Օզանյանների տոհմից։ Ի՜նչ հերոսական, հրաշալի պատմություններ էին մեզ պատմում հերոսների կյանքից, եւ մեր մանկական վառ երեւակայությունը բոցավառվում էր։ Հիմա էլ պահպանվում են իմ 4-5 տարեկան հասակի լուսանկարները՝ ֆիդայական հագուստով, փամփշտակալներով, դաշույնով…

Մենք բոլորս մեղանչում ենք՝ խախտելով տերունական այս պատվիրանը,եւ չենք էլ գիտակցում,թե որքան մեծ հանցանքներ ենք գործում, երբ
ա/ դժբախտության կամ հիվանդության պահերին տրտունջ ենք բարձրացնում Աստծու դեմ՝ հակառակվելով նրա կամքին եւ նախախնամությանը:
բ/ բացահայտ հայտարարում ենք՝ «Աստված չկա»:
գ/ հանդգնում ենք մեղադրել Աստծուն՝ ասելով, թե իբր նա է թույլ տալիս մարդկանց մեղք գործել. երբ մտածում ենք՝ «Ես մեղավոր չեմ, իմ բնավորությունն է այդպիսին, ես այդպիսին եմ ծնվել…», կամ «Եթե լիներ Աստված, ապա թույլ կտա՞ր, որ լինեին պատերազմներ, թալան, սպանություններ, մանուկների կամ երիտասարդների մահ…»:

1992-1996 թվականներին ավիացիայի վարչության պետ, պահեստի գնդապետ Ալեքսանդր Աբրահամյանը 1977-ին ավարտել էր օդաչուական բարձրագույն զինվորական ուսումնարանը, ապա Լենինի անվան ռազմաքաղաքական ակադեմիան (երկուսն էլ ոսկե մեդալով, ինչպես եւ 2003-ին ավարտեց ՌԴ ԶՈՒ գլխավոր շտաբի ակադեմիան), կարճ ժամանակում դարձել էսկադրիլիայի հրամանատար եւ առաջին կարգի օդաչու, ապա նշանակվել հեռավոր թռիչքի ՄԻԳ-31 ինքնաթիռների՝ ԽՍՀՄ-ում երկու գնդերից մեկի հրամանատար: Այդ զորամասն ընդգրկված էր Խորհրդային Միության պետական սահմանի հեռավորարեւելյան հատվածի պաշտպանությունում.
«Երբ նշանակվեցի վարչության պետ, ամբողջ սպառազինությունը մի քանի ռադիոկայանք էր ու մի քանի զորային ՀՕՊ միջոց, որոնք նախկին խորհրդային բանակից գնդապետ Սերգեյ Գուրոկյանն էր ընդունել, նա էլ ավիացիայի եւ հակաօդային պաշտպանության դեռ միացյալ վարչությունում ՀՕՊ բաժնի պետն էր:

Արցախյան պատերազմի տարիներին ուսուցչուհի էի Գորիսի N 5 դպրոցում, միաժամանակ որպես թղթակից գնում էի թեժ գիծ, գրում սահմանին խրոխտ ու աներեր կանգնած քաջ տղաների մասին։ Շատ ժամանակ է անցել այն օրերից, շատ ջրեր են հոսել, բայց ոչինչ չեմ մոռացել, բոլորին հիշում եմ եւ կարոտում։ Հաճախ եմ թերթում օրագրային գրառումներս, հոգիս փոթորկվում է, ծառս լինում։ Որտե՞ղ եք դուք, ինձ հարազատ դարձած զինվորներ, կռվող տղերք։ Որտեղ էլ լինեք, մեր այս խելահեղ մոլորակի որ անկյունում, ես ձեզ երջանկություն եմ մաղթում։

Ապրում էինք Ադրբեջանի Իսմայիլի շրջանի հայկական Նորաշեն գյուղում։ Ծնողներս մանկավարժներ էին, դասավանդում էին գյուղի միջնակարգ դպրոցում։ Ես դպրոցական էի։ Ադրբեջանցի երեխաների կողմից թշնամանք միշտ զգում էինք, սակայն մեր մեծերը, մեր դպրոցի մանկավարժները մեզ այնպես էին դաստիարակել, որ միշտ կարողանում էինք պահել մեր արժանապատվությունը։ Երբ սկսվեց Արցախյան շարժումը, ես դպրոցական էի։ Ադրբեջանցիների թշնամանքը դարձավ բացահայտ։

Զորամասի հրամանատար գնդապետ Ս. Սահակյանի հրամանատարությամբ գործող զորամասի ծառայության պետ փոխգնդապետ Գ. Աբրահամյանը, զորամասի բաժանմունքի պետ մայոր Ա. Մխիթարյանը եւ բաժանմունքի սպա կապիտան Բ. Հարությունյանը զորամասի «հին տղերքից» են։ Ազատագրական պայքարից հետո նրանք իրենց ծառայությունը շարունակում են հայոց բանակում։ Փոխգնդապետ Գ. Աբրահամյանի անունը գրված է զորամասի Պատվո գրքում։ Պարգեւատրվել է «Արիության», «Անդրանիկ Օզանյան», «Գարեգին Նժդեհ», «Վազգեն Սարգսյան», «Անբասիր ծառայության համար» մեդալներով։

Ադրբեջանցի քաղաքագետ, պրոֆեսոր Ֆիքրեթ Սադիխովի կարծիքով, 2011թ. իր երկիրը բախվելու է մի շարք մարտահրավերների` հայ-թուրքական հարաբերություններում հնարավոր դրական տեղաշարժը (փաստորեն, ադրբեջանցիները թուրքերին, այնուամենայնիվ, չեն վստահում), Հյուսիսային Կովկասում իրավիճակի ապակայունացումը, որը կարող է ազդել նաեւ Ադրբեջանի ներքաղաքական իրավիճակի վրա, ամերիկա-իրանական հնարավոր պատերազմը եւ Ադրբեջանի հասարակական-քաղաքական կյանքի վրա ազդելու Իրանի փորձերը («1news.az», 29.01.2011):