Հայոց ազգային բանակի կազմավորման 19-րդ փառապանծ տարեդարձի առիթով մեր օրհնությունն ու շնորհավորանքներն ենք բերում հայազգի բոլոր զավակներին, մեր բանակի քաջարի զորահրամանատարներին, սպաներին, արիասիրտ զինվորներին եւ բանակի հոգեւոր սպասավորներին: Ժողովուրդների կյանքում կան սրբություններ, ժողովուրդների հոգու մեջ կան խարսխված զգացումներ, որոնք ապրում են այնքան, որքան այդ ժողովուրդն է ապրում: Մեր ժողովրդի գերագույն զգացումների ծնունդն է Հայոց բանակը:
Փառք Աստծո, որ Հայաստանում եւ Արցախում հայ ժողովուրդն այսօր ազատ եւ խաղաղ երկնքի ներքո է ապրում, որ այսօր առ Աստված խնկաբույր աղոթք է բարձրանում Գանձասարի Սուրբ Հովհաննես, Շուշիի Սուրբ Ամենափրկիչ եկեղեցիներից. որ այսօր հայորդին ազատ կարողանում է գնալ Դադիվանք եւ իր սրտի աղոթքն ուղղել առ Աստված:

Հայոց բանակի 19-ամյակին ընդառաջ` Երեւանի Խաչատուր Աբովյանի անվան պետական մանկավարժական համալսարանի ուսանողական խորհրդի անդամները, խորհրդի նախագահ Վոլոդյա Գասպարյանի գլխավորությամբ, հունվարի 23-ին ուղեւորվեցին Հայաստանի Տավուշի մարզի սահմանամերձ զորամասերից մեկը:
2003 թթ.-ի վեր համալսարանի ուսանողական խորհուրդը նախաձեռնում է նման այցելություններ. «Տարվա ընթացքում հինգից վեց անգամ այցելում ենք զորամասեր: Մեր գործունեության հիմնական ուղղություններից մեկն ենք համարում բանակի հետ համագործակցությունը, քանի որ բանակը երիտասարդ ուժի խտացումն է»,-նշեց Վ. Գասպարյանը: Այս տարվա առաջին այցելության վայրը պատահական չէր ընտրված` ուսանողները գիտակցում են սահմանային գոտիներում ծառայող զինվորների առաքելությունը:

Ինձ համար մեծ պատիվ է գիտակցելը, որ արդեն հասուն, 19-ամյա երիտասարդ է մեր բանակը։ Մեկը, որ իր աչքով է տեսել մեր բանակի ստեղծման դժվար ու հերոսական օրերը, եղել հենց ակունքներում, բանակի հասակ առնելը, հզորանալը ցնծությամբ, անձնական ուրախության պես պիտի ընդունի, իսկ թերությունները` սրտի ցավով: Դա իմ անձնական հպարտությունն է: Եվ իմ անձնական ցավը: Բանակի մերօրյա ամեն մի ձեռքբերում` նոր զորամաս եւ այլն, ինձ համար համարժեք է ազատագրված հողի մի պատառիկի, որի վրա ծիլ եմ նշմարում… Դա էլ հաղթանակ է, որովհետեւ եթե ճակատագրի բերումով ծնվել ես այս հողակտորի, այս լեռնակղզու վրա ու շրջապատված ես կոնկրետ այս հարեւաններով, ուրեմն երկրիդ բանակը կատարյալ պիտի լինի, որովհետեւ հաղթելուց հետո (իսկ այդ իրավունքը մենք արդեն նվաճել ենք) իրավունք չունես մի ակնթարթ անգամ թուլանալու։ Հաղթանակը ոչ միայն շահել, այլեւ պահել է պետք։

Վ. Սարգսյանի անվան ռազմական ինստիտուտի շրջանավարտ, վաշտի հրամանատար ավագ լեյտենանտ Արմեն Հարությունյանը ՀՀ պաշտպանության նախարարի կողմից պարգեւատրվել է «Անդրանիկ Օզանյան» գերատեսչական մեդալով`անձնուրաց արարքի համար. միայնակ երկու զինվորի հանել է ականապատ դաշտից: Մեր ընտանիքում զինվորական էր պապս, ես շարունակում եմ զինվորականի գործը, հետեւելով նրա խորհրդին` լինել նվիրված ընտանիքիս, հայրենիքիս: Յուրաքանչյուր սպա պարտավոր է նաեւ հավատարիմ ու նվիրված լինել իր կոչմանն ու սկզբունքներին: Մեր բանակի տասնիննամյակն է, փորձությունների մի դժվար ճանապարհ հաղթահարված է նվիրյալների շնորհիվ, եւ մեր պարտքն է լինել արհեստավարժ ու կարգապահ՝ կայացած բանակի հզորացումը ապահովելու համար: Պետք է հիշել, որ անհաղթահարելի դժվարություններ չկան, իսկ մենք ուժեղ ենք եւ կազմակերպված, վճռական` անառիկ պահելու սահմանը, պաշտպանելու մեր տասնիննամյա ձեռքբերումը:

Երբ բերնեբերան մեզ հասավ պարտադիր զինվորական ծառայության մեջ գտնվող որդուս՝ Վաչագանի՝ ԼՂՀ կառավարության պարգեւին արժանանալու լուրը, անակնկալ ուրախությունից ու երջանկությունից խենթացած, շտապեցինք նրա մոտ՝ շնորհավորելու։ Զորամասի հրամանատարը բարի գտնվեց եւ մի քանի ժամ մեր որդու հետ անցկացնելու հնարավորություն տվեց, որը, սակայն, մեզ ընդամենը մի քանի ակնթարթ թվաց։ Դրանք իմ կյանքի ամենաերջանիկ ակնթարթներն էին… Եվ ես երեք անգամ օրհնեցի այն օրը, որ ես ծնվեցի, աշխարհ եկա։ Առաջին անգամ փառք տվեցի Աստծուն, երբ Վաչագանս ցույց տվեց ԼՂՀ նախագահի հրամանագիրն ու բացեց «Արիության համար» մեդալի տուփը։ Նայեցի, բայց հուզմունքից թրջված աչքերս բան չտեսան։ Միայն մի բան խնդրեցի՝ մեդալը կախի կրծքին, որ լավ տեսնեմ։ Երկրորդ անգամ՝ երբ մայրը որդուն մի կողմ քաշած ուրախ շաղակրատում էր ու հետն էլ համառորեն հետաքրքրվում, թե ինչի համար է այդպիսի բարձր պարգեւի արժանացել, իսկ նա էլ շատ կարճ պատասխաններ էր տալիս՝ «լավ ծառայության համար, մա՛մ, լավ ծառայության»։

Զորամաս ձգվող ճանապարհի ողջ երկայնքով աջ եւ ահյակ կանգառել էին մեքենաները՝ երթեւեկը դարձնելով գրեթե անհնար։ Մարդիկ խմբերով շարժվում էին դեպի զորամաս, որի դարպասների մոտ ասեղ գցելու տեղ չկար։ Մերթընդմերթ դուրս էր գալիս հսկիչ-անցագրային կետի հերթապահ սպան եւ հավաքվածներին հորդորում մի քիչ էլ համբերել։
-Մի քանի րոպեից թույլ կտրվի մտնել զորամաս,- հավաքվածներին է դիմում նա, ապա մտնում ներս՝ պատասխանելու հերթական հեռախոսազանգին։
Եկավ սպասված պահը։ Զորամասի դարպասները բացվեցին, եւ մարդիկ, իրար հերթ չտալով, փութացին դեպի շարահրապարակ, որտեղ զինվորական երդման համար տողանի էր շարված ուսումնական գումարտակը, որի հրամանատար փոխգնդապետ Կ. Անդրեասյանը վերջին հրահանգներն էր տալիս իր ենթականերին։

2010 թվականը անվերապահորեն կարելի է համարել խաղաղության ու պաշտպանունակության ամրապնդման տարի: Անցնող տարում առաջնորդվելով «ՀՀ ԶՈՒ պատրաստությանը` նոր որակ, պաշտպանական բարեփոխումներին` հաստատուն ընթացք» կարգախոսով` ՀՀ զինված ուժերը անշեղորեն բարձրացրեց իր մարտունակության մակարդակը: Բարձրացվեց ՀՀ ՊՆ եւ ԶՈՒ ԳՇ նոր կառուցվածքի շրջանակներում պաշտպանության նախարարության եւ ԶՈՒ գլխավոր շտաբի միջեւ գործառույթների բաշխման եւ գործունեության համակարգման արդյունավետությունը, շարունակվեցին ՀՀ պաշտպանության նախարարության քաղաքացիական հատուկ ծառայության ինստիտուտի զարգացման աշխատանքները, զգալի առաջընթաց գրանցվեց ռազմակրթական բարեփոխումների գործընթացում, մշակվեց ՀՀ ռազմակրթական հայեցակարգի նախագիծը: