-Մայրս բուժքույր էր Եղեգնաձորի հիվանդանոցում: Այդ օրերին Զանգեզուրի բուժծառայության աշխատակիցները գիշեր ու զօր հիվանդանոցներում էին. ծանր վիրավորներին առաջին բուժօգնությունից հետո ուղարկում էին Երեւան, ում հնարավոր էր բուժել՝ պահում էին: Մեր ջոկատից էլ եղան վիրավորներ, ու նրանց տեղափոխեցին Եղեգնաձոր: Հետագայում մայրս հիշում է. «Երբ լսեցի, որ Հորադիզից շտապօգնության մեքենա է մտել հիվանդանոցի բակ, վայրկյան առաջ ուզում էի տեսնել վիրավորներին, հարցուփորձ անել տղաներից, քեզնից, ի՞նչ վիճակում եք, առանց այն էլ ո՛չ քուն ունեինք, ո՛չ դադար:

-1994 թվականի հունվարի 6-ն էր: Իմ վաշտի տղաներով Եղեգնաձորից դուրս եկանք օրվա երկրորդ կեսին: Առաջադրանք էր տրված գնալ Հորադիզ (պատմական Կովսական), որտեղ այդ օրերին ահեղ մարտեր էին ընթանում, եւ օգնական ուժի կարիք կար,- վերհիշում է Բագրատ Մաթեւոսյանը: -Երբ հասանք Գորիս, օրն արդեն մթնել էր, եւ որոշեցինք գիշերել Գորիսի հյուրանոցում, որտեղ արդեն սպասում էին մեզ: Վաղ առավոտյան, երբ պատրաստվում էինք նստել ավտոբուս՝ ռազմադաշտ մեկնելու, տեսանք հյուրանոցի առջեւ հավաքված կանանց՝ ձեռքներին ջրով լիքը դույլեր:

Աշոտ Ռուդոլֆի Չախոյանը ծնվել է 1972թ.։ Ավարտել է Խաչիկ Դաշտենցի անվան թիվ 114 միջնակարգ դպրոցը։ 1991թ. ընդունվել է «Գալիք» համալսարանի իրավագիտության եւ մենեջմենթի բաժինը։ 1993-ի գարնանը՝ հաջողակ գործարարի իր գործունեությունը Մոսկվայում թողած՝ վերադարձել է հայրենիք եւ ծառայության անցել Հատուկ նշանակության գնդում։
Մասնակցել է Խնձորեսկի, Կոռնիձորի պաշտպանական, Մարտակերտի, Քարվաճառի ազատագրական մարտերին։ 1994-ի հունվարի 31-ին Քարվաճառի բարձունքներից մեկում Աշոտը զոհվեց՝ փրկելով ընկերների կյանքը։

Շուտով լույս կտեսնի Սերժ Առաքելյանի «Հրեղեն ոգու կանչը» գեղարվեստական վավերագրական ակնարկների գիրքը, որը պատմում է արցախյան ռազմաճակատներում «Զորավար Անդրանիկ» ինքնապաշտպանական կամավորական ջոկատի մարտիկների ցուցաբերած արիության ու տոկունության, նրանց մարտական սխրանքների մասին։ Գրքի հերոսներն անձնուրացաբար կռվելով զավթիչների դեմ, իրենց կյանքի գնով պաշտպանեցին մեր հանրապետության սահմաններն ու Արցախը։ Հայրենիքի հանդեպ նվիրական սերն է, որ ոգեշնչում, մարտնչելու եւ հաղթելու ուժ էր տալիս նրանց։

Մարտական հերթապահությունից հետո պայմանագրային զինծառայողներ Գեորգի Ղուկասյանը, Վարդան Պետրոսյանը, Գարեգին Ղուլյանը, Միրաբ Ղուկասյանը պատրաստվում էին ընտանիքներով տեսության գնալ Բաբկեն Ղուլյանի նորածին որդուն՝ Նարեկին, որի քառասուն օրը լրացել էր։ Նրանք բոլորն էլ Վարդենիսի Նորաբակ գյուղում բնակություն են հաստատել իրենց ծննդավայր Գետաշենի հայաթափումից հետո, մասնակցել են հայրենի սահմանների պաշտպանական եւ ազատագրական մարտերին։ Աստիճանաբար հարմարվել են նոր բնակավայրի բնակլիմայական պայմաններին։

Հունվարի տասնմեկին սկսված մարտավարաշարային պարապմունքները շարունակվեցին հաջորդ օրերին։ Գնդապետ Ս. Հովհաննիսյանի հրամանատարությամբ գործող զորամասում հետեւեցինք երրորդ օրվա՝ զորամասի (գնդի) կազմով անցկացվող պարապմունքների ընթացքին։ Ուսումնական փուլի առաջին օրը հենց այստեղ էր այցելել պաշտպանության նախարար Սեյրան Օհանյանը։ Տոնական միտինգի ժամանակ շնորհավորելով անձնակազմին՝ նախարարն այնուհետեւ ծանոթացել էր զինծառայողների կեցության, աշխատանքային եւ ուսման համար ստեղծված պայմաններին, հրետանավորներին կոչ էր արել աշխատել ջանասիրաբար, է՛լ ավելի բարձրացնել մարտկոցների եւ դասակների մարտունակությունը եւ վճռականորեն պայքարել զորատեսակի առաջատարը դառնալու, փոխանցիկ դրոշը նվաճելու համար։

Պայմանագրային զորամասի հրամանատար գնդապետ, Ա. Պետրոսյանի հրամանատարությամբ գործող ստորաբաժանումները մարտական հերթապահություն են կատարում լեռների վրա գտնվող հենակետերում։ -Զորամասի կորիզը մարտական փառապանծ ուղի անցած տղաներն են, որոնք թրծվել են կատաղի մարտերում եւ տիրապետում են տարբեր զինատեսակների։ Տարիների հետ զորամասում բնականոն սերնդափոխություն է եղել՝ վաստակած հանգստի անցնողներին ժամկետային զինծառայությունից հետո փոխարինելու են եկել երիտասարդները։