Մկրտությունը մեր Եկեղեցում կատարվում է ջրով եւ քահանայության աստիճան ունեցող պաշտոնյայի ձեռքով։
Մկրտվողը գալիս է կնքահոր հետ, մկրտիչ քահանան հարցաքննում է կնքահորը, հետո վերցնում փոքրիկին եւ երեք անգամ ընկղմում Ավազանի ջրի մեջ Ամենասուրբ Երրորդության անունով՝ ասելով. «… Ծառայս Յիսուսի Քրիստոսի, եկեալ յերախայութենէ ի Մկրտութիւն, մկրտի յանուն Հօր եւ Որդւոյ եւ Հոգւոյն Սրբոյ. գնեալ Արեամբն Քրիստոսի ի ծառայութենէ մեղաց, ընդունի զորդեգրութիւն Հօրն երկնաւորի՝ լինել ժառանգակից Քրիստոսի եւ տաճար Հոգւոյն Սրբոյ»։

Ես գիտեմ, որ տղամարդկանց հետ ճակատ մեկնած, կռված կնոջ կերպարը (այն էլ հայուհու) միանշանակ չի ընկալվում։ Ֆիդայի կնոջ կերպարը չի համապատասխանում հայ կնոջ մասին մեր պատկերացումներին։ Ես նույնիսկ քամահրական վերաբերմունք եմ տեսել, քննադատություն եմ լսել։ Ու չեմ նեղանում։ Իրոք, կինը չպետք է զենք վերցնի, չպետք է կրակի, չպետք է մարդ սպանի։ Կինը ի բնե փխրուն, զգացմունքային, բարի արարած է, այդպիսին էլ պետք է մնա։ Նա պետք է կյանք տա, ոչ թե կյանք խլի։ Իսկ պատերազմը աղավաղում է կնոջ էությունը, սպանում է նրա հոգին։ Հիշում եմ՝ երբ առաջին անգամ դեմառդեմ հանդիպեցի թշնամուն ու կրակեցի։ Կրակեցի մոտ տարածությունից։ Երիտասարդ տղամարդ էր։ Հնարավոր է՝ որդուս տարիքին։ Եթե ես չկրակեի, ինքն էր կրակելու (ձեռքն ավտոմատին էր)։

Անժխտելի է, որ կործանիչ ինքնաթիռները օդային պայքարի հիմնական միջոցներն են։ Հիմնականում նրանցով է ապահովվում գերազանցությունն օդում, առանց որի անհաջողության են դատապարտված թռչող այլ սարքերի մարտական գործողությունները: Կործանիչներով են արտահայտվում ցանկացած երկրի ռազմարդյունաբերության մակարդակը եւ ռազմաօդային ուժերի հզորությունը:
Հայկական ռազմաօդային ուժերը կարիք ունեն ժամանակակից եւ հզոր կործանիչների: Հաշվի առնելով մեր երկրի տնտեսական եւ քաղաքական իրավիճակը եւ թշնամու նկրտումները` կործանիչ ավիացիան ունենալն ուղղակի կենսական անհրաժեշտություն է: փորձը ցույց է տալիս, որ լեռնային բարդ տեղանքում մարտական գործողություններ կատարելու համար հին տեխնիկան անպիտան է:

Ռազմավարական եւ ազգային հետազոտությունների հայկական կենտրոնի տնօրեն, քաղաքագետ Ռիչարդ Կիրակոսյանը վերջերս Բրյուսելում մասնակցել է հայ-թուրքական եւ հայ-ադրբեջանական հարաբերությունների փորձագիտական քննարկմանը: Նրա խոսքով, «WikiLeaks»-ի հրապարակումներից հետո արդեն իսկ բացասական վերաբերմունք էր ձեւավորվել Ադրբեջանի եւ Թուրքիայի նկատմամբ, քանի որ «Թուրքիան ցույց տվեց աշխարհին, որ ազնիվ չի եղել Հայաստանի նկատմամբ, իսկ Ադրբեջանը ցույց տվեց, որ վտանգավոր է տարածաշրջանի խաղաղության համար»:

Կրթական-ուսումնական բարեփոխումներին զուգահեռ, օրեցօր բարեկարգվում եւ կառուցապատվում է Վազգեն Սարգսյանի անվան ռազմական ինստիտուտը։ Վերջերս շարք մտավ ինստիտուտի՝ իր տեսակի մեջ եզակի պահակային ավանը, որն ամբողջովին համապատասխանում է ՀՀ ԶՈՒ կայազորային ու պահակային ծառայությունների կանոնագրքի դրույթներին։ Այն անձնակազմին հնարավորություն կտա առավել լիարժեքորեն նախապատրաստվել ծառայությանը։

Նոյեմբերի 28-ի երեկոյան սկսվեց մի գործընթաց, որը կարող է էապես ազդել համաշխարհային քաղաքականության վրա: Ոչ կոմերցիոն «wikileaks.org» ինտերնետային կայքը սկսեց հրապարակել տարբեր երկրներում ԱՄՆ 274 դեսպանատներից ԱՄՆ կառավարությանն ուղարկված 251288 հաշվետվություն, հաղորդագրություն, զեկուցագիր ու տեղեկագիր, որոնք ունեն գաղտնիության տարբեր աստիճաններ: Փաստաթղթերից ամենահինը թվագրված է 1966թ. դեկտեմբեր, ամենաթարմը` 2010թ. փետրվար: Ահա թե ինչ է ասվում այդ փաստաթղթերում, մասնավորապես, Ադրբեջանի եւ տարածաշրջանի մյուս երկրների հարաբերությունների մասին:

Ես պիտի տրամադրվեմ զրույցի։ Իսկ դրա համար անհրաժեշտ է, որ հերթական ակնարկիս հերոսի կենսագրության մեջ ինչ-որ հետաքրքիր, առինքնող բան գտնեմ։ Հենց այդ ակնկալիքով ես կարդում եմ նրա կենսագրությունը։ «ՊՆ կենտրոնական հոսպիտալի նեյրովիրաբուժության բաժանմունքի պետ, բժշկագիտության թեկնածու կապիտան Արման Հակոբյանը ծնվել է բժիշկների ընտանիքում։ Ավարտել է Երեւանի պետական բժշկական ինստիտուտը, ապա՝ Սանկտ Պետերբուրգի հետդիպլոմային ուսուցման ակադեմիան։ Մեկ տարի անց պաշտպանել է թեկնածուական թեզը «Հեմոռագիկ ինսուլտների բուժումը» թեմայով…»։