-Մենք մի ամբողջություն էինք՝ մայր ու որդի: Սամոս իմ սիրտն էր, իմ շունչը: Հիմա մտածում եմ՝ գուցե չէր կարելի մեկին դարձնել ամեն ինչ՝ կուռք, պաշտամունք, մեկին տալ ամբողջ սերդ: Իմ օրվա ամեն պահը, իմ բոլոր երազանքները Սամոյիս հետ էին կապված:

Կապիտան Դիանա Սարումյանը Ստեփանակերտի հոսպիտալի կլինիկակենսաբանական լաբորատորիայի բժիշկ-կենսաքիմիկոս է: Այն նվիրյալ բժիշկներից է, որ պատերազմի առաջին օրվանից մինչև վերջ ծառայություն է իրականացրել չդադարող հրետակոծության տակ գտնվող Ստեփանակերտում:

Համալրման բաժանմունքի սպա, ավագ լեյտենանտ Անի Թեւոսյանը ծնունդով Արցախ աշխարհի Առաջաձոր գյուղից է, մեծացել է զինվորականի ընտանիքում։

Կոտորա՜ծ, կոտորա՜ծ, կոտորա՜ծ…
Քաղաքներուն մէջ եւ քաղաքներէն դո՛ւրս,
Եւ բարբարոսներն արիւններով կը դառնան,
Մեռելներուն ու ոգեվարներուն վրայէն,

Պատմության քառուղիներում, ճակատագրի բերումով, հայ ժողովրդի զավակները սփռվել են աշխարհով մեկ եւ ամենուր աչքի ընկել իրենց աշխատասիրությամբ, խելքով, ամեն ասպարեզում, ամեն բնագավառում ջանացել են հայի անունը բարձր պահել։
Հայը հասել է նաեւ տիեզերք…

Գնացքի շարժվելուց հետո միայն զգաց անհանգստությունը, որ ծնվեց դատարկ, պատուհանների ապակիներն ու խցիկների դռները ջարդված վագոնից։ Նաեւ երկու հայերից, ինչպես հետո պարզվեց՝ հայր եւ որդի։

Տարիներ առաջ Վազգեն Սարգսյանի անվան ռազմական համալսարանում ուսուցման ժամանակակից մեթոդներով դասեր անցկացնելու պատճառներից մեկն այն էր, որ գիտելիքի մատուցման ու քննությամբ գիտելիքի ստուգման (դասախոս-ուսանող-քննություն) ավանդական շղթան դարձել էր նվազ արդյունավետ։