Սեպտեմբերի 27-ին մեր հանրապետության բոլոր դպրոցներում հիշատակման, ոգեկոչման ու խոստման օր էր… 44-օրյա պատերազմի հերոսներին անուն առ անուն հիշում, նրանց կատարած սխրանքների մասին պատմում ու նրանց գործը շարունակելու՝ Հայրենիքի պաշտպանությանն ըստ ամենայնի պատրաստ լինելու խոստումն էին տալիս մեր դպրոցականները՝ մեծից փոքր:

«Թեև ծնվել եմ Արմավիրի մարզի Լեռնագոգ գյուղում, բայց զտարյուն սասունցի եմ… Հենց դա էլ ստիպեց, որ ընտրեմ զինվորականի դժվարին, պատասխանատու ու պատվաբեր մասնագիտությունը»: Ու կեսկատակ-կեսլուրջ շարունակում է. «Լսած կլինեք, խոսքի մեջ մեր ժողովուրդը ասում է՝ ծուռ սասունցի: Ա՛յ, զինծառայողն էլ հենց պետք է սասունցու նման ծուռ լինի»:

Անցյալ տարի սեպտեմբերի 25-ի վաղ առավոտյան մարտական հերթապահություն իրականացնող զորամասերից մեկում էինք։
Զորամաս այցելելուց առաջ խնդրել էի հրամանատարի բարոյահոգեբանական գծով տեղակալին, որ մի քանի շնորհալի, ստեղծագործելու ջիղ ունեցող զինվորների ներկայացնի՝ «Հայ զինվոր»-ում նրանց մասին նյութ հրապարակելու համար:

Վաղուհաս գյուղը, որտեղ ծնվել ու մեծացել է Վազգենը, շնորհիվ մեր քաջորդիների, այսօր էլ շարունակում է անառիկ մնալ: Լեռները բոլորել են գյուղը չորս կողմից, կապտականաչ սարերն ի վեր բազմած տները կարծես ինչ-որ մեկի անտես ձեռքով նկարված կտավ լինեն: Հիմա եմ հասկանում այն մեծ սերն ու կապվածությունը հարազատ գյուղին, որի մասին միշտ անթաքույց հիացմունքով ու կարոտով պատմում էր Վազգենը:

Հարցազրույց Լեռնային Ղարաբաղի Հանրապետության Գերագույն Խորհրդի արտաքին կապերի հանձնաժողովի նախագահ Լեւոն Մելիք-Շահնազարյանի հետ («Ռուսկայա միսլ», 15.05.1992, աննշան կրճատումներով):

Քաշաթաղի՝ հազարամյակներ շարունակ Հայոց ոստան լինելու մասին են վկայում պատմաճարտարապետական բազում հուշարձանները, որոնց լուսանկարների ցուցահանդեսը սեպտեմբերի 22-ին բացվեց Հայաստանի ազգային պատկերասրահի Մարտունու մասնաճյուղում:

Հայ Առաքելական Սուրբ Եկեղեցին Սուրբ Խաչին նվիրված չորս տոներ ունի (Սուրբ Խաչի Երևման, Խաչվերաց, Վարագա Սուրբ Խաչի և Գյուտ Խաչի տոներ)։