Ես կանգնած եմ կարմիր դագաղի կողքին, դագաղի մեջ 94 տարեկան ակնոցավոր մի պառավ է պառկած, ում «տրիումֆն» ու հանճարը կայացել է, երբ նա Լենինի մասին չորս հաստափոր գիրք է գրել։ Ես ուսանող եմ, 1982 թիվն է…

Նրանք Հայաստանի վաղվա քաղաքացիներն են՝ մտավորականն ու ուսուցիչը, շինականն ու բժիշկը, նախագահն ու պատգամավորը: Նրանք են կերտելու վաղվա Հայաստանը, նրա՜նք են շարունակելու հայ ժողովրդի դարավոր երթը, նրա՜նք են իրականացնելու մեր համազգային երազանքները:

Արցախյան վերջին պատերազմում բազմաթիվ հայորդիներ թշնամու դեմ պայքարեցին անձնազոհաբար, կռիվ տվեցին` հերոսական անպատմելի դրսևորումներով, ու անմահացան: Նրանցից մեկն էլ կրտսեր սերժանտ Հայկ Խաչատրյանն էր:

Պատերազմը խլեց ազգի սերուցքը, լավագույն տղաներին: Կյանքով լեցուն, կյանքը սիրող տղաները կյանքը նվիրաբերեցին հայրենիքին:

Ես տանկային դասակի հրամանատար, ավագ լեյտենանտ Վահե Ղահրամանյանին չեմ տեսել, ու բնականաբար, սա դիմանկար չէ: Սա հինգ առանձին պատմություն է հերոսի մասին, հինգ գույն՝ Վահե Ղահրամանյանի կերպարի խճանկարից վերցված:

Օրերս մայրաքաղաք Երևանի սրտում՝ Հայաստանի պատմության թանգարանում, հետաքրքիր մի ծրագիր իրականացավ. թանգարանային գիշերվա շրջանակում բացվեց լուսանկարների ցուցադրություն, որը նվիրված էր 44-օրյա պատերազմին:

…Ապրում էին Ստեփանակերտում, սովորում նույն դպրոցի զուգահեռ դասարաններում, ամեն օր հանդիպում, բայց մտերմացան միայն հասուն տարիքում. մտերմացան ու զգացին՝ այլևս չեն բաժանվելու…