Թերթ
Մոնթե Մելքոնյանի անվան ռազմամարզական վարժարանի շրջանավարտների համար հնչեց վերջին զանգը:
…Ահա լուսանկարները: Այստեղ՝ կազմի տակ, ոչ ալբոմի մեջ, մի նկար կա. Քաջիկն է՝ հորս վարորդը: (Ի դեպ, Քաջիկը՝ Քաջիկ Հովսեփյանը, նույն այն վարորդն է, որը Խոջալուի դեպքերի ժամանակ գերի ադրբեջանցիներին փոխանակելու է տարել:
Ես կանգնած եմ կարմիր դագաղի կողքին, դագաղի մեջ 94 տարեկան ակնոցավոր մի պառավ է պառկած, ում «տրիումֆն» ու հանճարը կայացել է, երբ նա Լենինի մասին չորս հաստափոր գիրք է գրել։ Ես ուսանող եմ, 1982 թիվն է…
Նրանք Հայաստանի վաղվա քաղաքացիներն են՝ մտավորականն ու ուսուցիչը, շինականն ու բժիշկը, նախագահն ու պատգամավորը: Նրանք են կերտելու վաղվա Հայաստանը, նրա՜նք են շարունակելու հայ ժողովրդի դարավոր երթը, նրա՜նք են իրականացնելու մեր համազգային երազանքները:
Արցախյան վերջին պատերազմում բազմաթիվ հայորդիներ թշնամու դեմ պայքարեցին անձնազոհաբար, կռիվ տվեցին` հերոսական անպատմելի դրսևորումներով, ու անմահացան: Նրանցից մեկն էլ կրտսեր սերժանտ Հայկ Խաչատրյանն էր:
Պատերազմը խլեց ազգի սերուցքը, լավագույն տղաներին: Կյանքով լեցուն, կյանքը սիրող տղաները կյանքը նվիրաբերեցին հայրենիքին:
Ես տանկային դասակի հրամանատար, ավագ լեյտենանտ Վահե Ղահրամանյանին չեմ տեսել, ու բնականաբար, սա դիմանկար չէ: Սա հինգ առանձին պատմություն է հերոսի մասին, հինգ գույն՝ Վահե Ղահրամանյանի կերպարի խճանկարից վերցված:
