Թերթ
Նկատած կլինեք, զորամասի վարչական շենք մտնելիս մեզ մարտական զգաստությամբ դիմավորում է զորամասի դրոշը։ Գիշեր-ցերեկ նրա կողքին կանգնած է զինվորը՝ դրոշի խորը, խոհուն լռությունն առած իր մեջ, մեկը մեկին շարունակող…
Արցախյան պատերազմում հավերժացած զինվորների շարքը համալրվեց ևս մեկ հերոսով՝ Ալեքսանդր Սարգսյան. երեսուներկուամյա երիտասարդը Հայրենիքի կանչով պատերազմի առաջին օրն իսկ զինվորագրվեց ու մեկնեց ռազմաճակատ։
Պատերազմից հետո առաջին զորակոչն է: Հետաքրքիր է ու կարևոր՝ ինչպե՞ս են տրամադրված տղաները, և ի՞նչ մտորումներով, ուղերձներով ու տրամադրությամբ են նրանց բանակ ճանապարհում հարազատները:
Արցախի նախագահը, Պարգեւ Սրբազանը, լեգենդար զորահրամանատար Կարեն Ջալավյանը ու էլի շատ շատերը ասում են, որ Հակոբ Հարությունյանը հերոսաբար ու անձնվեր պաշտպանել է Հայրենիքը, ամենաօրհասական պահին անգամ չի նահանջել, կռվել է մինչեւ վերջին փամփուշտը, սրտի վերջին զարկն ու ընկել է զենքը ձեռքին:
Ծնողների հպարտությունը, հույսն ու ապավենը իրենց զավակներն են: Երջանիկ են այն ծնողները, որոնք արժանավոր զավակներ են մեծացնում: Մկրտչյանների ընտանիքը հպարտանալու տեղ ունի. կիրթ ու առաքինի, մեծի հարգն իմացող, հայրենապաշտ որդիներ են դաստիարակել:
Մենք կբուժենք քո վիրավոր մարմինը սուրբ,
Ու դու նորից մարգարտափայլ կշողշողաս,
Քեզ գրկել է արյունածոր մի ժողովուրդ,
Քո թևերին ապավինել անպարտ մի ազգ:
1972 թվականին, երբ Դավիթը դեռ 6 տարեկան էր, ծնողները, տեսնելով փոքրիկի օժտվածությունը, որոշեցին նրան ուղարկել դպրոց: Ձերժինսկու անվան դպրոցի տնօրենը, սակայն, կտրականապես հրաժարվում է ընդունել երեխային, որի յոթ տարին դեռ չէր լրացել: Ինչքան էլ մայրը՝ տիկին Էմման, համոզում էր նրան՝ ասելով, որ տղան շատ ընդունակ է, տնօրենն անդրդվելի էր:
