Մենք՝ հայերս, հերոսական ժողովուրդ ենք։ Կարող ենք մեր երկիրը ոսոխից պաշտպանել, հարկ եղած դեպքում՝ հերոսաբար կռվել։ Ուստի, ամեն մի հայ երիտասարդ պետք է անցնի զինվորական բովով, սովորի զինվորական արվեստը, պատրաստ լինի իր ժողովրդի պատիվը պաշտպանելու։

Սարի թաղում ենք՝ Երևանի ամենակոլորիտային թաղամասերից մեկում։ Քաղաքի սովորական եռուզեռը մի պահ մոռացնել է տալիս, որ դեռ երեկ պատերազմ էր։ Փողոցներում կախված սև ժապավենները, հազարավոր տների շքամուտքերի՝ ցերեկը չհանգած լույսերն են հիշեցնում 44 օրվա արհավիրքի մասին։

Փոխգնդապետներ՝ Նաիրի Արկադիի Ավետիսյանը, Արմեն Գառնիկի Պետրոսյանը, Վաչե Շահենի Մանասյանը հարավային ճակատում պահել են կարևոր բարձունք, խոցել թշնամական ավտոտեխնիկա, ոչնչացրել մեծաքանակ մարդկային ուժ և ապահովել մեր անձնակազմի անվտանգ դուրսբերումը մարտական գործողությունների շրջանից:

Քիչ չեն այն հերոսները, որոնք կերտեցին մեր նորագույն պատմության հիրավի պայծառ ու ոսկե էջերը։ Նրանց տեղը իրենց ծնած ժողովրդի սրտի ու հոգու մեջ է։

Դպրոցական տարիներից Մանվել Կարապետյանը զինվորական գործի հանդեպ առանձնակի ակնածանք ուներ. մոտակայքում զորամաս կար, իրեն գրավում էր համազգեստավորների ձիգ կեցվածքը, խրոխտ քայլքը, շատ էր սիրում ընթերցել ու առանձնապես տպավորվել էր Նժդեհի գաղափարներով.«Ուժեղինն է աշխարհը, Հայրենիքը, Ազատությունը, ամեն ինչ… Ուզո՞ւմ ես փրկվել. եղի՛ր ուժեղ, քանզի թույլերը բարեկամ չունեն աշխարհում։

Արցախի դեմ ադրբեջանաթուրքական ուժերի սանձազերծած պատերազմի հենց առաջին օրը, տանկ խոցելուց հետո, հերոսաբար զոհվեց հայրենիքի նվիրյալ, Երևանի պետական բժշկական համալսարանի ընդհանուր բժշկության ֆակուլտետի առաջին կուրսի ուսանող Դավիթ Բադալյանը: Ապագա բժիշկը ծնունդով Մասիս քաղաքից էր:

Օրերս համացանցում հուզիչ մի տեսագրություն գրավեց ուշադրությունս. զինվորը ռազմի դաշտից տուն է վերադարձել պատերազմի մեկնարկից՝ սեպտեմբերի 27-ից 54 օր անց: Մորուքը երկար, կարոտած փարվում է մորը: