Հերթափոխը հանձնելուց հետո թեք անտառալանջով իջնում էի զորամաս։ Զինվորներն այդ ճանապարհը սովորաբար վազքով են անցնում. այլ կերպ անհնար էր նույնիսկ։
-Մենք շուտ գնանք, բաղնիքը վառենք,- թույլտվություն խնդրեցին նրանք ու թաց գարնանային արահետներով սղալով սկսեցին իջնել վար։

Վախճանվեց հայ մեծանուն դերասան ԱՐՄԵՆ ՋԻԳԱՐԽԱՆՅԱՆԸ …
Նրա հետ մեր զրույցը 12 տարվա վաղեմություն ունի, հեղինակը պատմում է իր մանկության, անցած ճանապարհի մասին, խոսում է բանակի ու զինվորի, արվեստի ու արվեստագետի առաքելությունից, մտորում հայկական իրականության խնդիրների շուրջ:

Զովունի գյուղը Նարեկ Գևորգյանի ծննդավայրն է: Հարազատների ու համագյուղացիների պատմություններում Նարեկի կերպարը ամբողջանում է` որպես բարեսիրտ, համարձակ ու հոգատար անձնավորություն:
Դպրոցում լավ էր սովորում: Վեց տարեկանից բռնցքամարտ էր պարապում: Շատ էր սիրում լողալ, մարզվել: Արդարամիտ էր ու ընկերասեր, այդ պատճառով էլ բոլորը նրա շուրջն էին հավաքվում: Անսովոր ձգողականություն ուներ:

Հարգելի´ հայրենակիցներ, զինակից ընկերներ
2020 թ. սեպտեմբերի 27-ից Ադրբեջանի, նրա դաշնակից Թուրքիայի և ներգրավված վարձկան-ահաբեկիչների կողմից սանձազերծած պատերազմը հայկական զինված ուժերն ընդունեցին պատվախնդրորեն ու պատերազմի առաջին իսկ վայրկյաններից կատարեցին իրենցից կախված հնարավոր ու անհնարին ամեն ինչ։ Հայ զինվորն անձնվիրաբար մարտնչեց, կենաց-մահու կռիվ տվեց։

Ես ձեր մայրն եմ ու ձեր քույրը,
Ի՛մ զավակներ, եղբայրնե՛ր իմ,

Առավոտ լուսո կայծակեց բոթը,
Կրկին շիկացավ Արցախի օդը,

Մեր ընթերցողները կհիշեն թերևս այս պայծառ զույգի լուսանկարը՝ 2020 թ. Նոր տարվա գլխավոր տոնածառի մոտ և կհիշեն համացանցի միջոցով ծանոթացած երիտասարդների սիրո գեղեցիկ պատմությունը, Թուրքիայից ինքնակամ ծառայելու եկած Սամվելի խոհերն ու տրամադրությունները: Ինը տարեկանից Թուրքիայի Ստամբուլ քաղաքում ապրած Սամվելը Ապրիլյան քառօրյայից հետո հանգիստ չէր. հոգով ու մտքով անընդհատ Հայրենիքում էր: Ի վերջո, զենք վերցնելու ու իր երկիրը պաշտպանելու երազանքը, հաստատակամությունը, նաև Մարիետայի հանդեպ խորը զգացմունքը նրան բերեցին Հայաստան: