«Հայ զինվորի» բազմաթիվ ընթերցողներ նամակներ են գրել ինձ՝ խնդրելով պատմել Արցախի հերոս Մենուա Հովհաննիսյանի կյանքի ու սխրանքի պատմությունը, նկարել երկնագույն, խորունկ աչքերով մարտիկի հոգու դիմանկարը։ Ես, բնականաբար, դիմեցի Մենուա Հովհաննիսյանի մորը՝ լրագրող Կարին Տոնոյանին։

Պատերազմն Արսեն Գրիգորյանի ընտանիքի համար սկսվեց և ավարտվեց նույն օրը. նա հավերժացավ սեպտեմբերի 27-ի գիշերը։ Ու թե որքան վճռական էր տրամադրված, որքան ուժ ուներ հաղթելու համար` իր հետ երկրից դեպի երկինք տարավ…

Վերջին շաբաթներին ՊՆ գերիների և անհայտ կորածների հարցերով զբաղվող հանձնաժողովը գերծանրաբեռնված ռեժիմով է աշխատում: Այստեղ աշխատանքներն ընթանում են շաբաթը 7 օր, 24 ժամ գրաֆիկով:

Մենք՝ հայերս, հերոսական ժողովուրդ ենք։ Կարող ենք մեր երկիրը ոսոխից պաշտպանել, հարկ եղած դեպքում՝ հերոսաբար կռվել։ Ուստի, ամեն մի հայ երիտասարդ պետք է անցնի զինվորական բովով, սովորի զինվորական արվեստը, պատրաստ լինի իր ժողովրդի պատիվը պաշտպանելու։

Սարի թաղում ենք՝ Երևանի ամենակոլորիտային թաղամասերից մեկում։ Քաղաքի սովորական եռուզեռը մի պահ մոռացնել է տալիս, որ դեռ երեկ պատերազմ էր։ Փողոցներում կախված սև ժապավենները, հազարավոր տների շքամուտքերի՝ ցերեկը չհանգած լույսերն են հիշեցնում 44 օրվա արհավիրքի մասին։

Փոխգնդապետներ՝ Նաիրի Արկադիի Ավետիսյանը, Արմեն Գառնիկի Պետրոսյանը, Վաչե Շահենի Մանասյանը հարավային ճակատում պահել են կարևոր բարձունք, խոցել թշնամական ավտոտեխնիկա, ոչնչացրել մեծաքանակ մարդկային ուժ և ապահովել մեր անձնակազմի անվտանգ դուրսբերումը մարտական գործողությունների շրջանից:

Քիչ չեն այն հերոսները, որոնք կերտեցին մեր նորագույն պատմության հիրավի պայծառ ու ոսկե էջերը։ Նրանց տեղը իրենց ծնած ժողովրդի սրտի ու հոգու մեջ է։