Թերթ
-Հողը ծարավ էր,- ասում է Հայկազ պապին ու բահով փոխում առվի հունը: Ջուրը գլգլալով հոսում է, թրջում հողի ճաքած շուրթերը: Ու հանկարծ տարիների հեռվից թրթռում, արթնանում է մի պատկեր՝ մի փոքրիկ այգի՝ կանաչի մեջ թաղված:
Հանդեսի այս համարից մեր ընթերցողներին ենք ներկայացնում արձակագիր ԿՈՐՅՈՒՆ ԲԱՂԴԱՍԱՐՅԱՆԻ «Քոլագիր» պատմվածաշարը: Մեծ սիրով շաղախված պատմվածքների հերոսները զինվորներ ու սպաներ են, սահմանամերձ գյուղերի բնակիչներ, իրական մարդիկ, որոնց միջոցով հեղինակը ստեղծել է Հայոց բանակաշինության համեստ «մշակների» կերպարներ:
Աչքերիս մեջ գարնան օրեր,
Ճամփես՝ բախտիս սարերն ի վեր,
Ելնում եմ ես քարերն ի վեր,
Ելնում եմ ես սարերն ի վեր,
Քարեր, սարեր, դարերն ի վեր:
Տավուշում Ադրբեջանի սանձազերծած մարտական գործողությունների և հայ զինծառայողների հաղթական հակահարվածի մասին խոսելիս շեշտվեց նաև բանակի թիկունքային ծառայությունների աշխատանքը.
Լեռնագնաց Գևորգ Գասպարյանի անունը լսեցի մի զրույցի ընթացքում, երբ պատմում էին, թե ինչպես է կամավորների խումբը պարաններ ամրացնում ժայռերի վրա՝ դեպի հենակետեր տանող դժվար հաղթահարելի ճանապարհներին, որպեսզի զինվորները հատկապես ձմռան ամիսներին կարողանան ավելի անվտանգ հասնել դիրքեր:
«Իմ այնքան ծառայությունների, արյուն ու քրտինք թափելու, քրտինքս սլաքներով սրբելու վարձատրությունն ա՞յս եղավ: Բայց այս մահը, երանի թե, ձիու վրա ինձ հասներ»:
Մուշեղ Մամիկոնյան
