2015 թ. մարտի 19-ին հայկական լրատվամիջոցները հայտարարեցին. «Մարտի 19-ին, ժամը 08:30-ի սահմաններում, հակառակորդի հատուկ նշանակության ջոկատի ուժեղացված խումբը հարձակվել է Արցախի հյուսիսային (Գյուլիստանի) ուղղությամբ տեղակայված դիրքերի վրա:

Ձեր կարդացածից շատ բաներ կարող են անգամ ծիծաղելի թվալ, բայց արժե՞ արդյոք դրանց վրա ծիծաղել: Չէ՞ որ ապագայի առաջ մենք անզոր ենք և կարող ենք լոկ ենթադրել: Իսկ երբեմն ամեն մի նոր բան այնքան անհավատալի է թվում, որ հրաժարվում ես հավատալ:

Մարտական հենակետը յուրահատուկ կառույց է: Այն իր դիրքերով, ենթակառուցվածքներով ապահովում է սահմանի տվյալ հատվածի անվտանգությունը: Հենակետը կարող է կանխել հակառակորդի դիվերսիոն ներթափանցման փորձերը, կասեցնել լայնածավալ հարձակումը, ինքնուրույն մարտ վարել մինչև հիմնական օգնական ուժերի հասնելն ու կենտրոնանալը:

Ամենօրյա քրտնաջան պարապմունքներ, որոնք զուգակցվում են հատուկ նշանակության խնդիրների կատարմամբ: Նրանց ծրագրերն ու գործողությունները հույժ գաղտնի են, ու մենք երբեք չենք իմանա դրանց մանրամասները:

Զինվորական բժիշկներ… Պատերազմում նրանք կռվում են երկու ճակատով՝ թշնամու եւ մահվան դեմ: Կյանքի եւ մահվան սահմանագծին հազարավոր կյանքեր փրկում, հրաշքներ գործում…

Դիվիզիոնի շտաբի պետ, մայոր Վահե Շեկոյանը ծնունդով Դսեղից է: Նա իր բոլոր ձեռքբերումների համար պարտական է ընտանիքին: «Չունենայի ընտանիք, սիրող ու ինձ զորավիգ կին, ու իմ հրաշք մինուճարին՝ Նարեկիս, ես ծառայության մեջ հաստատ հաջողություններ չէի ունենա:

Արտասովոր: Յուրահատուկ: Հազվագյուտ: Աննման: …Ընդամենը 6 օր: Եթե 6 օր ադրբեջանցի դիպուկահարի գնդակը հապաղեր: Եթե Նարեկը հասցներ ավարտել իր վերջին մարտական հերթապահությունը, մի քանի օր անց զորացրվեր ու տուն վերադառնար, ի՞նչ բառեր կծնվեին, ի՞նչ հուշեր կարթնանային անցյալի գզրոցներից: